De oude man laat het kind van de glijbaan glijden en nóg een keer want er is nog tijd, en wil de kleine ook op de schommel en op het klimrek? Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel onderweg maar vanwaar de rimpeling op het water? De postbode dient oog te hebben voor zijn omgeving, niet alleen voor zijn bundels papier en niet alleen voor groei en bloei en de glimlach van het mooie meisje. Wat te denken van rondslingerend speelgoed, dat is ook iets of van vergeten gereedschap; een hark op het tuinpad met de tanden naar boven gericht en een zaag met het blad zo half en half in de vaseline….en heb ik al melding gemaakt van de klemmende hekjes en de slapende kat? Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel onderweg maar overal zijn er tekens van leven en bijna alles is in beweging. Ook de oude man en het kind. Ze hebben het speeltuintje verlaten en staan aan de rand van de straat. Klaar om over te steken.

Plezierig uiteinde, lezer, en een goed begin!

De romantici in Veldhuizen hebben zich nog eens ingespannen en de puntjes op de i gezet. Het heeft gesneeuwd in de stad van Dickens en alle lampjes branden en “Hohoho” is er ook en verder? Het is stil in de wijk. Het is alsof ik onder een stolp met het papier loop te sjouwen.  Twee meisjes lopen met een hond, iemand kijkt onder de motorkap van zijn auto en ach, wat schattig, een kleine jongen steekt een rotje af, één! Het stukje vuurwerk doet me denken aan de kerstboodschap van de koningin. Je denkt al gauw; als dat maar aankomt. Want hoeveel hints heeft een mens nodig? En hoeveel aanwijzingen het huidige kabinet voordat er daar wat lampjes gaan branden? De boodschap van Beatrix is er niet alleen een om in te lijsten maar vooral een om er flink mee aan de slag te gaan. 

Het is nog net geen vloeken in de kerk, maar wat scheelt het. Rond het pand naast de dunne kerk, bij Van Gool assurantiën, loop ik te spoken en bid ik achteruit omdat het papier weer niet op nummer ligt en ontdek ik daarbij het Pakkenlaantje.  Nooit eerder gezien. Het Pakkenlaantje Hendrik Pak oud Merenees 1938-heden staat er op het blauwe bord. Het stelt niet veel voor maar genoeg om de kleine smid voor mijn geestesoog te laten opdoemen. Hij moet zich inspannen om het  paard in toom te houden om het van nieuwe ijzers te kunnen voorzien. Arie Verkerk voert de eenden in de Oude Rijn en bij schoenmaker Van Engelen klinkt een kerstlied. Zo komen heden en verleden samen en gaan de levenden hand in hand met de doden. Op de Rijksstraatweg bij Van Schip maak ik een praatje met Truus. Zij ontdekt tussen haar post een schrijven gericht aan haar vader Job. Hoe lang is hij al niet vertrokken…Fijne kerstdagen, lezer.  

Het simpele postwerk is voor hen die mijn wijken hebben voorbereid kennelijk te hoog gegrepen. Ik passeer onderweg een vrachtwagen met bagger en dat spulletje ziet er vele malen overzichtelijker uit dan de bundels papier die door mijn handen gaan. Op een aantal adressen sta ik drie keer op de stoep, dat is om op te schieten, gelieve bij dit laatste woord de klemtoon op de eerste lettergreep te leggen. Tien tegen een dat de ketellapper het van mij verliest als het op achteruitbidden aankomt. En zo staan de kerst – en nieuwjaarswensen vandaag in schril contrast met het platte proza van de bezorger. PostNL is de VVD-er die met alle geweld 130 km. per uur wil rijden maar bij wie je bij 110 al doodsangsten uitstaat, om het maar niet te hebben over het links afslaan…Verder is het een prachtige dag, lezer.  

De bejaarde vrouw die in de hoek van het hofje naast de poort woont, moet me vanaf haar plekje aan de tafel bij het raam al bijtijds hebben gezien want ze staat in de deuropening als ik nog bij haar buren ben. ,,Vat geen kou”, zeg ik. Ze staat met een envelop in haar hand en als ik bij haar op de stoep sta zegt ze: ,,Ach postbode, kunt u dit ontcijferen? Ik kan de postcode niet lezen. Wat denkt u? Is dit een P of een D? Komt u even verder, ik heb de koffie klaar”. In haar keukentje staat de koffie reeds ingeschonken….,,Suiker en melk postbode? Ach, misschien kunt u dat zelf’. ,,Het is een D”, zeg ik. ,,O een D ik dacht het al wel hoor maar…ja, ziet u….een kennis heeft me geschreven, nu ja….een vriend van lang geleden”. Het is even stil en dan komt mijn reactie “o wat leuk” op hetzelfde moment met haar aanvulling “hij is weduwnaar geworden”. ,,Al een jaar geleden, hoor” zegt de vrouw. ,,En ik ben ook al weer bijna twintig jaar alleen.We hebben elkaar zo lang niet gezien….en ik weet niet of ik zijn brief….gut, hij woont helemaal in Wemeldinge…” Ze moet een beetje blozen. ,,Dat is toch Zeeland?” Ik knik en zeg dat de post daar ook komt en ,,mevrouw kan ook een kerstkaart sturen….” Plotseling lacht ze als een meisje en zegt: ,,Ik zal u niet langer ophouden. Bedankt voor eh…..” Voor de postcode?”, zeg ik. Ze lacht en laat me uit.   

Ze komen niet in aanmerking voor de World Press Photo maar altijd als ik een stapel hout zie, moet ik
er een foto van maken en steeds moet ik daarbij aan het schone gedicht van Willem Hussem denken.

                                                                  al dat hout
                                                                  bij de haard
                                                                  voor een vuur
                                                                                           
                                                                  warmte vergt
                                                                  jaren groei
                                                                     

Bakken regen, bergen post en dan is er nog de wind…Wat is een mens toch rijk. ,,Je treft het niet”, zegt een man die de straat oversteekt, op weg naar zijn auto. Ik zeg hem maar niet dat ik juist aan vrouw en kinderen liep te denken en zeg hem ook niet dat als ik het niet tref, niemand het treft. Nee, de man die de straat oversteekt en rammelt met zijn autosleutels heeft haast of hij is bang voor de regen, of allebei en wil alleen “zegt u dat wel” van me horen en ik kom hem tegemoet, praat hem dus naar de mond en zeg: zegt u dat wel. Verder is het maar stil op straat maar dan, vanuit die stilte, klinkt het plotseling “hohoho”, ik schrik ervan. Het is een kerstman, een van de vele, ze hangen aan bomen, daklijsten en vlaggenstokken, maar deze is bevestigd aan de deur, juist boven de brievenbus en zegt dus hohoho en ik geef hem een ,,niks, hohoho of breng jij het papier weg?” Maar dan valt mijn oog op het venster en daarmee op een complete stad…….Dit is de stad van Dickens,  de stad van A Christmas Carol. Dat zal Scrooge zijn en daar is Cratchit, de klerk en is dat kleine ventje niet Tiny Tim? Allemachtig, ik heb de kerstverhalen nog; Het Carillon, De Bezeten Man, De Krekel bij de Haard…Die moest ik maar weer eens fijn gaan lezen. 

Op 14 december 1963 schakelden de eerste bewoners van Hoogezand-Sappemeer als eerste gasverbruikers van Nederland over op aardgas uit Slochteren. Ons land begroette in die dagen de 12 miljoenste inwoner en Wim Kan verwerkte die gebeurtenissen in zijn oudejaarsconference. (“Twaalf miljoen oliebollen op aardgas..”) Ik zat toen op de LTS aan de Schoolstraat en wij van het eerste leerjaar hadden aardrijkskunde van meneer Mulder. Tijdens de les, de eerste na de kerstvakantie, hebben wij het lied van de twaalf miljoen oliebollen wel twintig keer moeten zingen want meneer Mulder was een fan van Wim Kan maar tekenen kon hij niet, hij kwam nooit uit. Het schoolbord was altijd te klein. Hij had dan de gewoonte zijn geklieder op de muur voort te zetten. Op die bewuste dag, begin januari 1964, deed hij een poging de kaart van Europa op het bord te krijten en nu vraag ik me af of hij naast zijn ,,handicap” wellicht een vooruitziende blik had, want de laars van Italië, de voetbal Sicilië incluis, alsmede Griekenland, twee landen die zoals we nu weten in economisch opzicht in zwaar weer verkeren, kwamen er op de muur onder het schoolbord zo’n beetje bij te hangen. We moesten gaan staan om er een touw aan vast te kunnen knopen en groot was de hilariteit toen ergens onder Palermo, op de plint, het krijtje in tweëen brak. En wéér moesten we invallen toen meneer Mulder ,,zijn lied" nog maar eens aanhief. 

Het praten komt eerst / dan schuift een slinger ganzen / dwars langs de hemel.

Jan Caro.

Gisteravond laat, toen ik de schuurdeur op slot draaide, hoorde ik ook de ganzen maar ik zag ze niet. Ganzen op weg naar het zuiden, het ontroert me altijd. Merkwaardig genoeg lees ik veelal in de winter veel haiku. De drie regels, de zeventien lettergrepen van de haiku – haiku is enkelvoud én meervoud – zijn een neerslag van een moment, veelal een natuurervaring, en die moet je tijd geven om aan te laten komen. De eenvoud, er is geen woord teveel bij deze dichtvorm, laat veel ruimte en die nodigt uit tot onderzoek en beleving. Als schrijven schrappen is, de kunst van het weglaten, dan is de geslaagde haiku daar een schoolvoorbeeld van. Veel haikudichters hebben zich deze discipline pas op hoge leeftijd eigen gemaakt en zijn er ware meesters in geworden. Misschien slaag ik er ooit ook in. Hier is nog een mooie, van Max Verhart. Voor ik de ganzen / in hun vlucht heb geteld / verschuift het patroon. Talloze mensen hebben waarschijnlijk ooit meegemaakt waar de dichter melding van maakt. Maar hoe is dit beleefd? Maak er maar eens een haiku van, kort, bondig en in alle eenvoud…Tot besluit nog ééntje lezer, misschien krijg je ook de smaak te pakken.Weer een over ganzen; In de ijle lucht / schrijven veren van ganzen / het lied van de winter. Marian van der Eyk.  

En zo zijn we weer aanbeland in Tussen kitsch en kitsch , lezer. Volgens de baas brengen we de kerst bij u thuis en in de vorm van een kaartje is me dat best, maar met glittergeweld waarmee op vele adressen reeds vensters en deuren zijn behangen, gaan we uiteraard niet slepen. Heel gekke dingen die een aanslag op je ogen plegen en tevens op je lachspieren werken, zoals flikkerende rendieren met een schofthoogte van een paar meter en arrensleden met “ho ho ho “ roepende poolhonden daar voor, heb ik nog niet gezien. Maar wat niet is kan nog komen. Mocht ik dit soort curiositeiten in het vizier krijgen dan beloof ik bij deze daar in woord en/of beeld uitgebreid verslag van te doen. Overigens, ik ken mensen – en zie, hier hebben we al een beginnetje – die van hun venster een sterrenhemel maken. Dit gaat met behulp van zuignapjes….Zo en nu eerst maar eens een schaap of wat sponsoren voordat we de kerststal van zolder halen. Henk Bleker mag dit jaar de ezel zijn.   

Raadslid Gerda Oskam in De Brug: ,,Het bestuur, de ambtenarij in de stad Utrecht heeft werkelijk vaak geen idee wat hier in Vleuten-De Meern gebeurt”. Ook niet van wat er niet gebeurt waarschijnlijk, voeg ik hier aan toe. De ondernemers aan de Zandweg hebben er wél een idee van; zij worden al drieëntwintig jaar door stad en provincie aan het lijntje gehouden als het over het winkelcentrum gaat en daar komt nog eens vijf jaar bij voordat daarmee een begin zal worden gemaakt lees ik in Ons Leidsche Rijn. Hansen Verf & Wand kan daar niet op wachten en vertrekt naar de oude kern van Jutphaas. Hansen “de schilder”, een begrip in ons dorp en hier nauwelijks weg te denken, vertrekt…Al ben je nog zo gecharmeerd van de open wond, het braakliggend terrein in De Meern zoals ik, dit doet me toch pijn. ,,Als het winkelcentrum ooit klaar is, komen we wel kijken”, zegt Cathy Hansen. Wel, dan gaat ze hetzelfde zien als dat wat wij zullen zien, als we er tegen die tijd nog zijn; koopschuren als de Jumbo, het Kruidvat en de Verfsuper…    

Op Facebook – soms kijk ik over Annie’s schouder mee – zag ik neef Rik als Sinterklaas en zijn kinderen Sara en Max als Zwarte Piet. Nog altijd zijn de Van Schaiken gek op het Sinterklaasfeest. Voor mijn geboorte speelde pa Van Schaik jarenlang voor de goedheilig man en in de tachtiger jaren toen onze kinderen nog klein waren en geloofden, was broer Wim een Sint met allure en zus Dinie een prima Pietermanknecht. Zij bezochten familie en bekenden en deden scholen aan in Montfoort en De Meern. In de jaren zestig was Henk een Zwarte Piet die nergens voor terugdeinsde; hij liep werkelijk over daken en klauterde op schoorstenen. Op een middag bij één van die capriolen, waaide zijn Pietenpet af en het contrast tussen zijn vlasblonde haar en zijn zwarte gezicht was groot en de consternatie aan de kinderrijke Groenedijk niet minder. Een ongelovige puber, Ria Koot, bazuinde over de dijk: ,,het is Henk van Schaik!” We wisten niet hoe snel we dat ,,verraad”, die ,,vuige bewering” moesten tegenspreken om het feest voor de kleintjes niet te bederven. Vandaag sta ik even stil bij alle Sinterklazen en Zwarte Pieten die deze dagen kleur geven en zeg ik: hulde!      

                                                        Sinterhaas

LIEVE SINTERKLAAS   Schenk mij een villa in de stad / Doe mij een buitenhuis of wat / Een tuin een boompje met wat geld / Een kar met paard een voetbalveld / Een limousine met chauffeur / En ’t is misschien een open deur / Ook iets van kunst u kent dat wel / Een Titiaan een Rafaël / Een Appel en een Constant / Een zelfportret van Rembrandt / Of meerdere u moet maar zien / Ik vraag u ook een vliegmasjien / Wat wijngaarden in Frankrijk / Een golfterrein omvangrijk / Een zeiljacht rood met grijs / Een koninklijk paleis / En twee paar nieuwe sokken. 

WINDWAARSCHUWING     Onrustzaaier oproerkraaier onbehouwen Jantje / Brokkenmaker potsenmaker opgewonden standje / Straatvechter blaaskaak gevreesde opponent / Thuisfluiter uitschot losbandig element / Opgezwollen woelrat onstuimig sujet / Huilerige draaikont boosaardig portret / Laaielichter losbol opgeklopt verhaal / Drammerige galbak lelijke vandaal /  BLIJF WAAR JE BENT.

 Mijn alter ego zegt: hij gaat het in de wind slaan… 

Levensangst, doodsangst, faalangst, vliegangst, stralingsangst, tunnelangst, bindingsangst, verlatingsangst, duizend angsten kent de mens, zelfs postangst. De actrice Kitty Courbois doet er in Opzij – ja, die lees ik ook – een boekje over open. Vroeger stoomde moeder Courbois, die eenzaam en depressief was, de post van haar kind open en kwam zo van alles aan de weet en met de post aan haarzelf gericht vluchtte ze naar haar kamer, deed de deur op slot, stalde alles uit en raakte dan in paniek en de actrice heeft precies hetzelfde; “pure postangst” en ook de derde generatie is er mee behept en niet alleen voor de brieven van de bank en de belasting maar ook voor de leuke post is er die angst. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat er zoiets bestond. Natuurlijk, de sleetse grappen over rekeningen en blauwe brieven die er worden gemaakt zijn me bekend en ook het uitkijken naar “leuke post” en “gezellige post” maar “postangst…” Misschien zijn er op mijn rondjes achter al die brievenbussen ook mensen die er last van hebben. Zij mogen mij een lastpost vinden.  

In de categorie bruggen en viaducten heeft de Gemeente Utrecht met de Gooisebrug de landelijke betonprijs in de wacht gesleept. Bij het lezen van dit heuglijke feit moest ik denken aan een andere brug, een heel gevaarlijke… Je kon die brug zien liggen vanaf de Groenedijk. Hij lag daar vlakbij de rokende schoorsteen van Douwe Egberts. ,,Daar moet je over als je naar de stad gaat”, zeiden de grote jongens. En ik, amper een turf hoog, begreep daar niets van. Wie zou daar nu over willen? Over die hoge brug? ,,Ik kan het beste maar nooit groot worden”, dacht ik ,,en nooit naar de stad gaan”. Jaren later is een en ander me duidelijk geworden; de “Goozenbrug”- dat zeiden we toen – was de Gooisebrug, daar fietsten we over op weg naar de tandarts, en die hoge brug bij de koffiefabriek wás helemaal niet hoog! Je hoefde niet eens over die bogen te fietsen…

De Duitse fiscus heeft zijn pijnlijke fout hersteld dus doen we niets met koeienvlaai, lezer. De mist is opgetrokken, de mest kan blijven liggen. Ach, de nevel van november…O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen, dichtte P.A.De Génestet (1829-1861) in BOUTADE.

Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp. Maar de koeien lopen nog buiten!

Aan de rand van het dorp bij de Loswal aangekomen, laat ik de fiets met het papier voor even achter me en loop ik naar de koeien aan het Haarpad. Er is geen levend wezen die de capriolen van de mens beter op de kant kan zetten dan de koe. Als je haar in de ogen kijkt kan hetzelfde gevoel je bekruipen wat je krijgt als iemand bewust met de kont naar je toe gaat staan. Je moet er vatbaar voor zijn uiteraard maar een bezoekje aan de koe kan de zwevende mens weer met beide voeten op de klei zetten. Ik zou zeggen: wat vandaag heilzaam is voor de postbode daar zouden morgen commissarissen en voetbaliconen hun voordeel mee kunnen doen, en nu we toch zo prettig bezig zijn; wat zou er toe kunnen bijdragen om de Duitse belastingdienst weer bij zinnen te krijgen? Iets met koeienvlaai?

Juul Voortman (10) en Gijs van den Sande (11) redden Nick van Berkum (10) van de dood. Gijs: ,,Ik ben niet echt een vriend van Nick, maar hielp hem omdat hij een klasgenoot is. Iemand anders had ik ook geholpen. JE KUNT NIEMAND TOCH ZOMAAR LATEN DOODGAAN?” Geert Wilders (48) wil 4 miljard bezuinigen op ontwikkelingshulp. Geert: ,,Bezuinigen op ontwikkelingshulp kan rekenen op veel steun onder de bevolking. HET DOET BOVENDIEN GEEN PIJN IN NEDERLAND.” -  JE KUNT NIEMAND TOCH ZOMAAR LATEN DOODGAAN? HET DOET BOVENDIEN GEEN PIJN IN NEDERLAND.

,,Kan je het nog zien, moeder?” ,,Ik zit te schemeren, vader”. Waar het voor mijn vader algauw te donker was hield mijn moeder van het schemeruurtje, dat meer dan eens werd ingekort zodat mijn vader bij het “grote licht” de krant kon lezen. Moeder las op die momenten haar eigen krant, dat gaat goed bij schaars licht. Contemplatie. Wat moeder overdacht of waar ze aan dacht of van droomde heb ik nooit gevraagd. In de loop van november kwam ze dikwijls op de proppen met: ,,wat wordt hij mager hè?” En altijd was er wel iemand die wilde weten wíe er mager werd waarop moe dan triomfantelijk met ,,de kalender” voor de dag kon komen. Ik zit dit alles te overpeinzen in mijn donker schuurtje en als ik me weer richt op de actualiteit zie ik van hieruit Annie aan tafel zitten lezen en moet ik lachen. Het licht van de lamp boven de tafel valt precies op haar neus. Ha! Ik ben met een clowntje getrouwd.   

Hahahahaa! Sinterklaas - de nieuwe – zette voet aan wal en bibs op schimmel en reed “met losse handen” en een theatrale lach door de straten van Dordrecht, terwijl St. Lieven ons conform de oude weerspreuk met vorst kwam gerieven. St. Lieven? Ja St. Lieven oftewel de Heilige Livinus van Gent. Kijk op de magische machine lezer en huiver. Volgens de legende werd bij deze bisschop de tong uitgerukt. De afbeelding van het schilderij van Pieter Paul Rubens, De marteling van de Heilige Livinus, laat niets te raden over. Niet naar kijken vlak voor het slapen gaan, zou ik zeggen, dan maar liever een beetje lachen met Sinterklaas. Een amper zevenjarige schelm uit Zottegem, een Tijl Uilenspiegel de tweede, zei toen hij het werk van Rubens zag: Amai, zomaar bij St. Lieven dien tong uitrukken…tis zonde, ge kunt zeker en vast tien keer beter sinniklaas een poot uitdraaien.    

Ja ik wil…zei ik maar ze ratelde maar door. Het was in de Globebloemstraat in Vleuterweide, vanochtend, het kan zomaar elf over elf zijn geweest en de niet onaantrekkelijke vrouw was met de bladblazer in de weer en had het apparaat voor even het zwijgen opgelegd. Ja, het was wel een heel werk maar zo’n ding was toch wel erg handig, het was een aanbieding en ze had hem al elf keer gebruikt, ook bij de buren en de overburen had ze al geblazen en morgen zou ze naar haar ouders gaan om daar ook te gaan blazen en zo ging ze maar door en of ik wel wist van de verschillen tussen de ene bladblazer en de andere bladblazer want dat loog er niet om en het moest toch ook een beetje handzaam zijn, een bladblazer, want er waren toch nog veel onhandige bladblazers op de markt én….het was zo fijn dat de blaadjes droog waren want ,,weet u postbode,dat blaast toch een stuk prettiger”. Ja ik wil het geloven, zei ik. 

Volgens de vrije encyclopedie op de magische machine is het vandaag vijftig jaar geleden dat Brian Epstein in de Covern Club in Liverpool The Beatles ontdekte. Yesterday….Gut, toen moesten we op de zaterdag nog naar school. Het schooltje in De Meern waar ík ontdekte dat er godzijdank niet alléén maar grijze muizen voor de klas stonden die les gaven volgens het boekje en opkeken tegen mijnheer pastoor en almaar ja en amen knikten. Hij was sensitief, meester Kuiper, en kunstzinnig als The Beatles. Menigmaal pakte hij zijn melodica onder de rekenles en begon te spelen. Wanneer we zangles van hem hadden stonden er mensen buiten te luisteren naar onze canons. Hij was iemand die oprecht interesse toonde en je daarmee iets van een hogere beschaving bijbracht. Meester Kuiper en The Beatles; buitenbeentjes die er toe doen en je bijblijven.  

De heldere kleuren op de voormalige Antillen botsen met de Hollandse symfonie in grijs. Het contrast is groot. Het is als De Droom van Henri Rousseau naast De Bomschuit van Jacob Maris of een van de kleurrijke latere werken van Gauguin naast Mauve’s Terugkeer naar huis. Terugkeer naar huis…….De koningin is moe maar kan de slaap niet vatten, ze rilt en neemt een extra deken. ,,Koud rotland”, moppert de majesteit en dan is het ook nog eens maandag.

                        Op een keer moest ik naar de maan lopen

Je bent weer even op de vestiging Vleuten aan de Albert Schweitzerlaan dus is het tijd om het nuttige met het aangename te combineren. Even lol maken. Collega Bas heeft het clublied van F.C. Barcelona op zijn mobieltje en gaat dat nú laten horen en zo loop je met Leo, Bas en Ed, hij is de echte fan, zomaar ineens samen met tegenstander en aartsrivaal Real Madrid naast je, de grasmat van Camp Nou op. Wat een ambiance! Honderdduizend uitzinnige toeschouwers juichen en zingen ons toe en roepen: Barca, Barca, Barca! Wekenlang hebben ze er naar uitgekeken en vanavond gaat het dan echt gebeuren. Toch heeft Guardiola misschien een probleempje. Er staan vijf Messi’s op het veld.   

Duivelslicht dus lezer, het valse lichtje in de vergaderkamer van de CDA-fractie. Waar anderen met en bij iedere lichtbron wonderen verrichten en hebben verricht, denk aan de grote schilders, zijn politici  – zij van de normen en waarden – alleen in staat daar een armoedig schimmenspel bij op te voeren. Karakterloos, fantasieloos, gewetenloos.

 Godslampje of Duivelslicht?

Of het nu over uitwijzigingen of achtervolgingen gaat, je kunt je het hoofd blijven schudden net zolang totdat het van je romp valt lezer, maar dan zou je het schisma binnen het CDA en de val van het kabinet (het konijnenhok en de kooi van de kuifmees) niet meemaken en dat zou jammer zijn. Zucht maar eens diep, zei de dokter en bidt twee weesgegroetjes, sprak de pastoor. Ja ja. Wat ben je blij dat je kinderen niet voor de politiek hebben gekozen want die ,,tak van sport” schurkt iedere dag harder tegen die van de misdaad aan en dan is dit landje niet eens een dictatuur. Ha, een lichtpuntje!, en vannacht krijgen we hier en daar wat opklaringen. Daar zal Mauro dan getuige van zijn want slapen zal er niet van komen, denken we.

Je zet de fiets met het papier tegen een bankje op het gras en je kijkt naar de plek waar ooit een winkelcentrum gaat komen. Straks, als de blaadjes van die ene boom zijn gevallen is dit de enige plek in het dorp waar de twee kerktorens in één shot te vangen zijn. Hier kijk je in het fietsenrek, de open wond van De Meern, en je denkt: laat het nog maar even zo, het is goed. Ook als het geld er is of juist als het geld er is, de plannen goedgekeurd zijn en de vergunningen zijn afgegeven, maak geen haast daarmee. Ieder boek, iedere tekst heeft zijn witregels, ieder lied rustpunten. Je ademt in, door de neus en je snuift de geur op van smeerolie en die van benzine. Je hoort een lied, ooit gezongen in de stal van Huigen, de klanken vermengen zich met de geluiden van ronkende motoren, die van grasmaaimachines en tractoren. Maar kom. Waar heb je de fiets ook weer gelaten….?

Er zijn van die dingen die te dom en te verschrikkelijk zijn om er (genuanceerd) over te praten. Ik bedoel, als de politie het nodig vindt om krijgertje te spelen op de snelweg omdat er een blik benzine is gejat en daarmee een onschuldig mens de dood injaagt is het dan wel zo verstandig, meer blauw op straat? Ik zou zeggen: doe maar niet en zeker niet op de snelweg! Als je toch maar enigszins gevoel hebt voor ruimte en je daarbij ook nog weet hoeveel auto’s er in dit landje rondscheuren ga je toch ook niet nog eens een file creëren? Daar hoef je toch waarachtig geen expert voor te zijn om te weten dat je dan onverantwoord grote risico’s neemt? Maar goed, naar hen wordt ook niet geluisterd, weten we vandaag. Wat rest Pieter post dan nog…Goed uitkijken straks, als hij met zijn papier de weg op gaat. Doe dat ook, lezer!   

,,Postbode, mag ik u iets vragen?” ,,Natuurlijk mevrouw.” ,,Postbode, rijdt u wel eens tegen mijn deur aan?” ,,Pardon?! Nee mevrouw, en ik heb ook geenszins die behoefte. Wel mag ik zo nu en dan graag tegen heilige huisjes aan schoppen en een balletje trappen wanneer er een voor mijn voeten komt. Op woensdagmiddagen begrijpt u wel, als de jeugd vrij is en in de vakantieperiodes natuurlijk. Een balletje hoog houden, even uiteraard, want een postbode moet altijd weer verder nietwaar? Tjonge, tegen een deur aan rijden, het is me nogal wat. Maar vraagt u gerust hoor, ik geef altijd antwoord. Soms kort en bondig en andere keren weer wat uitvoe…..Mevrouw? Mevrouw?!”

Als ik naar de foto kijk denk ik aan winegums. Blaadjes in het water, als snoepjes, fris en fruitig. Het meisje op wie dezelfde bijvoeglijke naamwoorden van toepassing zijn, pakt het schepje en vult een puntzakje. Oei!, er vallen er wat naast. Haar lach is eerst nog een lach als die bij een binnenpretje maar al gauw komt er een grimas op haar gezicht die alles zegt; straks gaat ze de snoepjes oprapen en in haar mond stoppen. 

Herfst. Lange schaduwen tekenen zich af; van benen die nog steeds de weelde niet kunnen dragen, van armen die almaar armer worden. Het meisje op de step stept nog altijd en praat immer nog tegen de stenen. Haar kapitaal bestaat uit glimmende kastanjes die ze heeft verzameld en eerlijk heeft gedeeld met broertje. Herfst. Het vertrouwen in de politiek daalt, een lange schaduw tekent zich af; van een beweging die stijgt in de peilingen.

Snippertjes braakliggend terrein, reepjes onbestemd, waarop rottend onkruid, stronkjes boerenkool nog hier en daar en het karkas van een wasmachine. Naast alles gladgeschoren en aangeharkt zijn het bijna monumentjes waaruit geuren opstijgen van warme appelmoes en pannenkoeken met spek. Menigmaal staat er een vervallen stenen bouwseltje op met roestplekken en korstmossen, met kromgetrokken deuren en spinrag voor de ramen. Ooit was het een café of een smidse, een paardenstal wellicht. Op dit soort plekken hoor je stemmen, ver weg en zie je boeren elkaar met hooivorken te lijf gaan vanwege een handeltje met een gezonde vaars en een ziek varken – het fijne weet je er niet van - en het vervolgens met bier en jenever weer afdrinken. Op dit soort plekken moet men zuinig zijn, hier is de verbeelding aan de macht. 

Je denkt dat het gaat regenen en je weet: daar is een liedje van. Een liedje? Een lied! Van “I Think It’s Going To Rain Today” bestaan vele covers maar het is van Randy Newman. Het is bitter maar bloedmooi. Enfin, het ís gaan regenen op je ronde maar het hindert je niet. Je hebt geen iPod maar je ,,hoort” muziek. “Summer is over” zingt Dusty Springfield, en je ,,hoort” the first lady of jazz, Rita Reys met “Love For Sale” en “Russian Lullaby” Het regent oude liedjes hier in de bloemenbuurt van Vleuterweide. Je hebt er ooit op afgegeven maar deze omgeving, waar ook de eerste blaadjes zijn gevallen, (“When Autumn Leaves” )  kan er mee door én…daar komt Cees! En wat zegt Cees?  ,,Ben je nog altijd aan het werk?” En ,,hoe lang moet je nog?” Juist. Over oude liedjes gesproken…

Je maakt zo nu en dan wandelingen met vrouwlief en dat doe je met veel plezier maar denk nu niet, lezer, dat die tochtjes ons altijd even gemakkelijk afgaan. Soms vraag je je af wat of er in je benen is gevaren, dan is het alsof er bankjes in omvallen of dat er monstertjes met prikkeldraad en piketpaaltjes in rondsjouwen. Ze komen de boel afzetten, denk je dan en je overweegt op die momenten een klaaglied in te zetten, een jengelwals of een klepzeikerrap en je doet dat dan óók nog, maar helpt dat je van je pijntjes af? Overigens, zeuren, zeiken, zaniken - synoniemen te over - melken, meieren, kloothannesen, het kan voor enige opluchting zorgen en wetend dat de deur naar de ouderdom, die je hele leven al openstaat, in de toekomst nog méér kou binnen gaat laten, kan je niet beloven dat je dat niet nóg eens zal doen. Zeuren mag, spreek je af en mekkeren en meieren ook. Even! Maar zemelknopen lezer? ZEMELKNOPEN?!  Dat lijkt op niks, dat doe je niet.

De wereld draait door en doet druk over Steve Jobs en Apple en is dat terecht? Ja! Uitstekelbaars? Ook! Maar? Niks te maren! Nou ja, als het over iMac, iPhone, iPod en iPad gaat ben je als de bankzitter die niet mee kan voetballen omdat hij geen voetbalschoenen heeft. Je voelt je zelfs héél even de mol uit het kinderboek, het beestje dat wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept maar het zijn mooie dingen, waarachtig mooie dingen, want “de wereld ligt in de palm van je hand”. Je kan daar lang over nadenken, op je bank.

,,Mooi hè”, zeggen we tegen elkaar. ,,Mooi hè”, zegt een man die ook geniet. We zijn op de Posbank. We klimmen, dalen en halen herinneringen op.We waren hier meerdere keren, ook met de kinderen. Toen zaten we ook op deze bank en lazen we ook de tekst.G.A. POS TWEEDE VOORZITTER VAN DEN A.N.W.B.HIJ EFENDE BANEN VOOR HET VREEDZAAM VERKEER TUSSCHEN DE VOLKEN. DUIZENDEN BRACHT HIJ IN EN TOT DE NATUUR. DE NEDERLANDERS DEED HIJ NEERLANDS SCHOONHEID KENNEN WAARDEEREN EN LIEFHEBBEN. Het is herfst, zomer en lente hier.

De Duitse mysticus Jakob Böhme (1575-1624) heeft het mooi gezegd, zo’n vijf eeuwen geleden. “De natuur is het kleed van het Opperwezen”. En ik, raadselachtige ik, vind het goed, ook als het Opperwezen een vrouw is, want dat denk ik, en ook als het kleed het Opperwezen is. Ik bewonder tóch wel en raak er niet op uitgekeken. Vroeg in de morgen al, gegrepen door nevelstrepen, duizelig van de dauwdruppels, zijn Annie en ik op de Hoge Veluwe en drinken ín. We zijn er vol van lezer. Ik doe er wat foto’s bij.

Ons lichaam bestaat voor 70% uit water. Zonder water was er op aarde geen leven mogelijk geweest. Beter drinkwater is een van de millenniumdoelen van de VN en natuurlijk staan vele (water)bedrijven klaar met geld en kennis om projecten te steunen in arme landen op dit gebied. Zo ook Drinkwaterbedrijf Noord Holland (PWN) die de wettelijk goedgekeurde 1% van de omzet gewoon is hieraan te besteden. Maar….de PVV, het clubje van ikke, ikke en het buitenland bestaat niet, denkt daar anders over. Nou ja, denken…Als het aan de PVV ligt moet de PWN het geld dat zij uittrekt voor deze noodzaak, gebruiken voor een lagere drinkwaterrekening in de provincie! Deze dwaallichten hebben dus ook al geen idee van het belang van (schoon) water. Je zou bijna zeggen: PWN, sluit het spulletje bij deze lieden maar af voor een maand of wat.

Bij de voordeur ligt een mat met “welkom” erop en voor het raam staat een bordje waarop een hond staat afgebeeld met de tekst: “ik bijt niet, ik amputeer”. Stoer hoor, bijna net zo stoer als “doe eens normaal man!” Doe mij dan maar een krentenbolletje met kaas, maar dan nog; wat weegt er op tegen septemberlicht?, tegen de glimlach van moeder natuur? Ik praat hierover met Erik, voor mij altijd nog Rik en een van mijn beste vrienden. Hij vindt de natuur in de herfst met alle kleurschakeringen nog mooier dan die in de lente en ik stem hiermee van harte in. We praten over lange wandelingen waarop je geen hond (!) tegenkomt en van ’s avonds een goed glas bier. Het is alsof je bewuster van alles geniet als je ouder wordt en dat houdt nog niet op! Wat te denken van de oktobermaand? Ik pak er weer eens de eeuwenoude weerspreuken bij en zie een heel mooie. “Op een warme september verwacht men een droge oktober”.    

Nog net niet met de snelheid waarmee neutrino’s reizen maar bliksemsnel, buiten de aandeelhoudersvergadering om, nog even met 2,6 miljoen je zakken vullen. Baas Bakker, kan je het daarmee redden denk je? Zou je daar je oude dag mee dóór kunnen? Zal ik boos worden, lezer? Me weer eens ouderwets ergeren over de maar niet af te leren inhaligheid van sommige figuren? Of zal ik me mild als deze maandagmorgen, slechts verwonderen en ervan uitgaan dat 12.000 collega’s die op straat (komen te) staan en zich nergens voor hoeven te schamen, iets zullen vinden waarmee zij verder kunnen en dit geheel op EIGEN KRACHT? Kom op, mannen en vrouwen! Tank energie, heb vertrouwen en boor de creativiteit aan die nodig is en zoek dat bij jezelf en bij hen die dichtbij jullie staan en probeer er om te lachen. 

 Waar is Donald Duck?

,,Ik vond het helemaal niks”, zei voetbaltrainer Foppe de Haan bij Pauw & Witteman toen hem werd gevraagd wat of hij vond van de Geert Wilders-show tijdens de begrotingsdebatten. Let wel; toen moest dag 2 van de beschouwingen nog komen…Het meisje met de step dat tegen de stenen praat heeft nog geen weet van Geertje eng en angstig. Zij staart geen naveltje en heeft niets tegen gedogertjes en gedrochtjes. Hoofddoekjes vindt ze even mooi als geblondeerde bokkenpruikjes, kerktorens en minaretten prachtig. Straks als ze groot is zal het meisje dat nu nog tegen de stenen praat met mensen praten. Over de hele wereld. Ze zal alle culturen omarmen, plezier hebben, inspireren, respecteren, liefhebben, mens met de mensen zijn. Zij gaat voor het hoogste. Niet voor de poedelprijs

Je bent weer eens in de wijk die zonder borsten en billen is, de wijk die je eerder “het boek zonder verhaal” hebt genoemd en je luistert naar je voetstappen. Je sleept met H&M en met De Bijenkorf en met weet je veel wat nog al meer en je gaat straks nóg drie tassen halen en daarna nóg eens vijf en je denkt: wat gaat het toch slecht met het bedrijf en dan kijk je in de bruine ogen van een meisje op de step. Waar komt zij ineens vandaan? Ze kijkt je aan en kijkt weer weg en praat tegen...ja tegen wie? En dan weet je het. Het is het meisje dat tegen de stenen en de stoeptegels praat waar we misschien meer van gaan horen maar vandaag niet want je moet verder en je fietst naar het steunpunt naast de school waar de kinderen naar buiten stormen en roepen: hoi, postbode. Een meisje van groep 6 of 7 heeft nóg iets te zeggen want haar vriendinnetje dat naast haar staat kan de koningin nadoen. Dát wil je wel eens meemaken. ,,Maar eerst moet ik iets hebben om vóór te lezen” zegt de koningin en je geeft het foldertje van de Gamma en je gaat er even goed voor zitten en dat doet de koningin nu ook. Ze kijkt vanaf het muurtje waarop ze heeft plaatsgenomen over de speelplaats, ze doet ,,ahum ahum” en leest: léééé den van de láááát ste gene rááál.   

Ome Keessie is gaan hemelen vandaag en het is alsof hij in zijn laatste uren nog de zon heeft opgepoetst en met zijn laatste ademtocht de wolken heeft verjaagd. Voor even of voor langer, voor de duur van een verhaal dat aangedikt en opgesmukt, gekruid moest zijn en altijd om te lachen. Ome Keessie heeft plezier verspreid en toonde altijd interesse. Hij was behulpzaam en heeft talloze klussen geklaard, ook voor ons. Hij stond dichtbij je. Daarom was hij “ome Keessie”.

                                                              Een schitterend vooruitzicht 

Het lachertje en de loftrompet. Het zou zomaar een vaste rubriek op de vrijdag kunnen worden. Wat denkt de lezer daarvan? Voor het “lachertje van de week” het vroegtijdige uitlekken van de begroting dan maar doen? Omdat het t.o.v. vorig jaar toch weer een dag eerder is gelukt? Zou het kabinet – kunst en cultuurminnend als het is – niet ergens nog een potje kunnen vinden om kunstenaar Christo en partner aan het werk te zetten? Ik bedoel, als deze mensen in staat zijn om Arkansas-river in te pakken moet het ook lukken om alles en iedereen aan het Haagse Binnenhof in de incontinentieluiers te slingeren dunkt mij. Maar kom, laat ik de loftrompet steken over Rita Reys. Deze grootheid is inmiddels zesentachtig jaar oud en treedt vrijwel dagelijks nog op. Van haar optreden van een minuut bij het televisieprogramma “De wereld draait door” heb ik intens genoten, meer nog dan de anderhalf uur FC Barcelona- AC Milan. Vanavond kruip ik achter de magische machine om nog maar weer eens van haar te genieten.

Je gooit de post in het houten brievenbusje dat voor in de tuin staat en het papier komt er aan de andere kant weer uit en er is niemand om met je mee te lachen. Ook niet als je vijftig meter verder nóg meer papier tussen de herfstasters vandaan moet grabbelen omdat je je een ongeluk schrikt van een poes die plotseling haar pootje door de brievenbus steekt. Je lacht alleen en je vloekt alleen en het is misschien ook wel daarom dat je erover moet schrijven. Gelukkig kan je even later toch ook met anderen wat lachen en praten. Een van de werklui in wijk G die met kabels en tegels in de weer zijn staat vrolijk fluitend in een container te urineren waarop een collega hem vraagt wat of hij nu doet en dat niet bepaald op een toon en een volume van iemand die eens gezellig wil bijpraten. Het is alsof hij door een megafoon zijn zegje doet en de hele buurt op de hoogte wil brengen van de wildplasserij en dat nu is voor jou het sein om het voor de wetsovertreder, die daar misschien van de schrik op zijn overall staat te wateren, op te nemen en je zegt dat je nooit eerder zo’n comfortabele pisbak langs de kant van de weg hebt gezien, en als je er aan toevoegt dat hij netjes moet doortrekken als hij klaar is kan meneer de omroeper toch ook weer een beetje lachen.

 Dubbelglas

                                                                                                                

In de dichtbundel “De wassende maan” van Rabindranath Tagore (1861-1941) staan prachtige gedichten over moeder en kind. Aan één ervan, “Speelgoed”, moet ik denken op mijn ronde als twee jongens van een jaar of acht om elastieken vragen. Ik geef ze tot hun grote blijdschap een paar handjes vol en….even later geven ze er één terug! “Want anders wordt het ruzie”. Nog wat later vertellen ze enthousiast dat het zoveel elastieken zijn dat de deksel van het potje waar ze het speelgoed in bewaren”er bijna niet meer op gaat”. Er wordt dus nog altijd gespeeld met bijna niets, precies als in het gedicht van Rabindranath Tagore dat hier volgt. Het werd destijds vertaald door Frederik van Eeden.    Speelgoed. Kind, wat zit je tevreden in het stof, de hele morgen spelend met een takje. Ik heb het druk met rekeningen, uur na uur tel ik cijfers op. Misschien kijk je wel naar me en denkt: “wat een vervelend spelletje om je morgen mee te bederven”. Kind, ik heb de kunst vergeten om op te gaan in stokjes en moddertaarten. Ik zoek kostbaar speelgoed en verzamel brokjes goud en zilver. Jij schept je blijde spelletjes met al wat je vindt en ik verdoe mijn tijd en mijn kracht aan dingen die ik nooit kan verkrijgen. In mijn broze kano worstel ik om de zee van begeerte over te steken, en ik vergeet dat ik óók een spelletje speel.    

Bij het ontbijt al, met de slaap nog in mijn ogen, krijg ik het op mijn bordje en onderweg achter de dikke kerk is men ook op de hoogte. ,,Zorg maar dat je snel klaar bent met je wijk, postbode, want het gaat komen”. “Het” is het stel dat een afspraakje maakte boven de Schotse Hooglanden; Depressie Dieter en Orkaanrestantje Irene. Straks komen ze hier de beest uithangen. En dat “straks” is nu reeds, het belooft een dolle dinsdag te worden. De eerste uren is het voornamelijk Dieter die zich laat gelden, Irene houdt de spanning er nog even in. Als ik in wijk G aan de Touwslagerslaan bij de bejaarden kom hoor ik stemmen en gestommel op de gang. Om hier de vracht papier te droppen in de hal met de brievenbussen moet ik een paar keer lopen en als ik terugkom met nog eens het halve Baarnse bos hebben een aantal bewoners – wel tien vrouwen en één man – een aantal bundels reeds van de elastieken ontdaan! Ik zeg: wat is dit?! Willen jullie allemaal postbode worden? Maar denk nu niet lezer, dat er ook maar iemand op ingaat. De oudjes beginnen allemaal door elkaar heen te kakelen. ,,Heeft u de post voor 39?”, ,,heeft u de post voor 57?”, ,,mag ik misschien de post van nummer 11?”, ,,ach mag ik wat elastieken van u?”, hé, Van Schaik, ja ik ken je nog wel hoor”, ,,de post van 99 heeft u die er al in gedaan?” ,,ja ik ken je nog, ik zag het aan je baard” de post voor 125, is er post voor 125?” ,,ach gut die man wordt helemaal zenuwachtig van ons”, ,,nee die mevrouw heeft geen reclame, nee nee persé niet” ,,is er ook post voor 17?” Pfff……. Één ding is zeker; Irene is nu heel dichtbij. 

Het laatste loop ik er wel uit, mijn spit is achter de rug(!), zeg ik tegen de teamcoach. Hij zegt: daar ben ik blij om, je loopt van de week de B en de G. Ik zeg: o. Hij zegt: nee, de B en de G, want de teamcoach heeft humor en is goed gemutst. De B is achter de dikke kerk en de G dat is de wijk waarin mijn bed staat, zo kan ik de post ook eens achterom in het keukentje kieperen en een koffiepauze inlassen. Gut, wanneer komt het nog voor dat de postbode een pauze inlast en een praatje maakt hier en daar. We hebben onszelf wijsgemaakt of wijs láten maken dat daar geen tijd voor is, dat je elkaar en jezelf als blinde paarden voorbij moet lopen. Waar is dat goed voor? Om straks met prinsjesdag te horen dat je er wéér op achteruitgaat? De tijd is rijp, misschien wel overrijp om het anders te doen. Met een opgevoerde motor maak je ongelukken. Ik ga dus meer de tijd nemen onderweg, beste lezer, en hoop zo in mijn schrijfseltjes ook anderen aan het woord te kunnen laten.

 Ze loopt bij me weg. Voor de foto.

Ik loop maar weer eens naar de pomp, voor mijn verslaving. Het draait hier allemaal weer, na de overval van vorige week. Dat wil zeggen: er wordt weer getankt en er gaan weer krantjes en sigaretten over de toonbank. Ik vraag aan de vrouw achter de kassa hoe of het met haar collega is gesteld waarop ze zegt dat hij thuis zit en het “heel zwaar” heeft. Ik probeer me de foto in het krantje voor de geest te halen. Het was de jongen die altijd precies weet waar ik voor kom. Hij heeft dus oog in oog gestaan met die gast met zijn vuurwapen. Daar zat hij op het trottoir, in shock, met een dekentje over zijn schouders, een tiener nog, denk ik en beroofd misschien van de laatste argeloosheid. Hopen maar dat hij het goed verwerkt.  

Septemberrr! Wie wat bewaart, die heeft wat. We vergeten voor even alle moderniteiten op weerkundig gebied en nemen een duik in de eeuwenoude weerspreuken. “Wanneer de R is in de maand, is het weer niet meegaand”. De R dus, de R van RRRillingen die over je RRRug lopen, de R van RRRukwinden  en van RRReken er maar op dat als ik hem nú tegen heb, hem straks wéér tegen heb, De R van RRRegen en van RRReuzendruppels, de R van RRRotweerrr. Maarrr…. Hier is nóg een weerspreuk en waarom zouden we ons hier na vandaag niet aan vasthouden?; “1september heerlijk weer, de herfst zal mooi zijn evenzeer”.

Echt zijn; zonder mombakkes op je tronie. Echt zijn als de paarden, de distels en de brandnetels op het veldje. Lezen van Boon en stilstaan bij Van Gogh en er een traantje bij plengen waar je van schrikt. Je maag knort maar je gunt je de tijd niet om te eten. Loerend naar de lucht als een boer, met de handen in de zakken, vraag je jezelf af waarom je dit stamppotje gaat uitserveren. Is dat nu echt nodig?

Ik zou natuurlijk kunnen stilstaan bij de overweging van PostNL om al haar bezorgers uit te rusten met smartphones om de bezorging nog (!) soepeler te laten verlopen maar ik heb geen zin een stukje te maken waarbij cynisme en flauwe woordspelingen al te zeer op de loer liggen. Bijkomend van spit maar voorlopig nog niet in staat om met papiervrachten op pad te gaan loop ik naar een van de (schaarse) onaangeharkte plekjes van Leidsche Rijn; het veldje met de paarden in Veldhuizen. Paarden ruiken zo lekker. Dat vindt ook de man die de beesten streelt en heel veel mensen vinden dat, zegt hij. De man gaat verder met: laatst was ik op de markt, ik had juist een paar rozen gekocht voor moeder de vrouw, komt er bij dat bloemenstalletje een man en die zegt tegen die koopman: doe mij maar een bosje paarden. 

Doodmoe zijn en lusteloos, door de maalstroom van hard maar ongepassioneerd werken.Voor me ligt het interview met Hugo Borst in het AD van zaterdag. Hugo kon zich de luxe permitteren te stoppen met werkzaamheden waarin hij geen bevrediging meer vond en gaat na 9 maanden alleen nog dat doen waar hij in opgaat. Geweldig voor hem en ik zal hem blijven volgen, maar met zijn verhaal onder ogen gaan mijn gedachten als vanzelf uit naar hen die dezelfde problemen nog niet hebben overwonnen en voor wie het werkzame leven al langer een hindernisbaan is. Ik omhels deze atleten en zou hen willen zeggen: hou van jezelf, heb vertrouwen en laat je geploeter geen martelgang worden.   

Meestal maakt de postbode zijn of haar rondjes (laten we het rondjes noemen) tegen de wijzers van de klok in. Als een baansporter. Bij de ontvanger in de huiskamer komt de postbode vanaf links in beeld om er rechts uit te verdwijnen. Wanneer de brenger van heil en onheil van rechts in het blikveld van de ontvanger verschijnt is het negen van de tien keer zo dat de gestalte van Hermes (dank je wel Cees Nooteboom), zich aan de overkant van de straat voortbeweegt. Vanwaar deze verhandeling? Welnu, ik sta er na lange tijd weer eens bij stil omdat ik aan het einde van mijn eerste wijk gekomen, bemerk dat mijn lijf en leden aan één kant doornat zijn. (rara welke kant?) Voor alle duidelijkheid; we hebben het over water en het is vandaag een genoegen, ja het is zelfs lekker!, om al wandelend lichtjes tegen de vochtige hagen en struiken te schuren.   

Ze gniffelt als ze mijn stukje van gisteren leest en spreekt haar goedkeuring erover uit, vrouwlief. Maar met de post heeft het niets te maken, zegt ze, en ook niks met voetballen, vul ik aan. Ik heb nota bene het doelpunt van Jermain Lens gemist en ga als de wiedeweerga achter de magische machine zitten om de schade in te halen. Pfff…. Hier ga ik maar niet over schrijven. Dit moet je zien!

“Beauty and the Beast” in het krantje. Je hebt dus Draquepitt met de úitstekende tandjes en Talitha met de úitstekende..uh..waaraan alles uitstekend is, dat ziet men ook in Libië. Draquepitt, alias Roestbak, is de oudste kat van de wereld (25jaar, maar in mensenjaren 116 jaar oud ) bij soortgenoten niet meer in tel en door vogels niet serieus genomen en Talitha (39 jaar), fotomodel met de juiste botstructuur (!), door de halve wereld begeerd maar nu in Khaddafiland een katje in het nauw. Wat zou ze graag voor even Draquepitt willen zijn.  

Het is al verschillende keren geroepen: ,,Moammar, uitkomen!” Maar niks uitkomen denkt Moammar, en dan straks galgje spelen zeker of krijgertje met het Internationaal Strafhof, dat is ook een strop. Nee, hij blijft zitten waar hij zit. Maar het is te laat zegt de man in de straat, hij had zich tweeënveertig jaar geleden moeten verstoppen.

Regen en onweer. Een zwarte kat loopt omzichtig langs genekte bierflessen, zwerfvuil waait op, een bestelwagen lekt olie. Duisternis met hobbels, kuilen en struikelstenen.De noodschool lijkt verlaten maar in één lokaaltje brandt nog licht. Gut, hij moet nablijven en het is zo’n vrolijk ventje, een kereltje dat op waterijsjes sabbelt en zijn vingertjes erbij aflikt. Hij trekt grimassen en steekt zijn duimpjes in de lucht maar er staan rekensommen op het bord en hij hoort stemmen van links en van rechts.Het klinkt nogal serieus: ,,Mark, laatste waarschuwing!”

Hier zet ik mijn fiets maar niet tegenaan, bedenk ik me; het is een ligusterhaag als een vestingmuur naar een ontwerp van Menno van Coehoorn zo lijkt het, met torentjes en kantelen en geen blaadje dat uitsteekt. Ik moet aan mijn vader denken en aan de schaar die  zoekraakte.Toen de nieuwbouw van Leidsche Rijn vorm begon te krijgen had hij een soortgelijk idee en voerde dat ook uit. Op mijn vraag of hij plannen had om vanachter die groene muur met kantelen Langerak onder vuur te nemen kwam er een  kwajongensachtige lach op zijn gezicht. Enfin,toen de kasteelheer was vertrokken, zoals een journalist van het U.N. een paar dagen na zijn dood schreef, vond ik de schaar.

Ruim eenenzestig jaar word ik omringd door grote kleine wonderen. Of door kleine grote wonderen? Maar wat heb ik er weinig aandacht voor gehad. Ik heb de dieren en plantengids er op nageslagen en het moet de groene schildwants of boomwants zijn. Hij is van april tot oktober groen en tijdens zijn overwintering bruin. Het diertje kan 14 mm lang worden en past met wel tien vriendjes op de nagel van mijn duim. De laatste weken krijg ik bezoek van hem, ook vandaag weer. Plotseling is hij er. Geland op de witte envelop is het groene beestje blikvanger zoals een eenzame spar dat is op een sneeuwvlakte.

Ik twijfel vrijwel altijd aan mezelf maar als je zo ongeveer verliefd wordt op je eigen schaduw, is er dan nog hoop? Terwijl de zwarte gaten mogelijk veel lichter zijn dan gedacht, tekent mijn schaduw op het wegdek zich zwarter en scherper af dan ooit, zo lijkt het. Je hoeft niet altijd omhoog te kijken om te weten dat het een stralende dag is. Een van mijn zussen werd, toen zij nog een zusje was, bang van haar schaduw. Hennie, want zij was het, had een mutsje op met twee opstaande flapjes, een links en een rechts. Dit maakte haar schaduw tot een angstaanjagende kat en dat beest bleef haar maar volgen! Pas toen ze huilend naar binnen vluchtte, het donkere keukentje in, was ze van de stalker verlost.

,,Dit is nu de zoveelste keer! Deze post is niet voor mij maar voor de vorige bewoner!" Meneer is boos, meneer preludeert op de rollende donder die voor vandaag op het programma staat. Ik zeg hem dat het een goede gewoonte is dat mensen die verhuizen familie, vrienden en andere connecties hiervan op de hoogte brengen en wanneer ze dat nalaten dit postverkeer(d) lang kan blijven voortbestaan. Verder vertel ik de man dat morgen een andere postbezorger deze wijk loopt en dat een heel goede collega is met één eigenaardigheid: wanneer ze wordt afgesnauwd gaat ze heel hard gillen.

Het is een sleutelkind; misschien vandaag voor de eerste keer, gezien de moeite die hij heeft om de deur van het slot te krijgen. Het ventje komt van school en wil naar binnen. Ik werk een bundeltje post weg en als ik terugkom staat hij daar nog te morrelen. De sleutel, waaraan een wit lint van een meter, steekt in het sleutelgat en de jongen kijkt vertwijfeld om zich heen. Ik vraag hem of ik kan helpen en zijn "ja, alstublieft" klinkt als "ik dacht dat u het nooit zou vragen". Ik zeg: SIMSALABIM maar niet voordat de deur van het slot is, want met toverspreuken moet je nooit te snel zijn, dat weet een (sleutel)kind.

Hier, haaks op het straatje waar je zou willen wonen, staan als oude mannen krom en afgetobt de laatste bomen van de laatste boomgaard. Hier zie je het slootje, hoor je de kikkers en kijk je gespannen als de reiger zelf met de vogel mee naar iets wat hij wel maar jij niet ziet. Hier zie je de poes door het gras sluipen en kinderen opduiken met hengel en schepnet die hun emmertje vullen. Hier droom je weg, struikel je over een stoeptegel en laat je de post uit je handen vallen.

Dezelfde straten, dezelfde huizen, dezelfde deuren met dezelfde brievenbussen, dezelfde fiets met dezelfde tassen en de rest...? 'Dezelfde' is een monster dat je naar de keel grijpt en aanslagen pleegt op je geest. Verzin iets, Pieter post!, en doe iets! Zing een lied als de katoenplukker en de slagersjongen in vroeger tijden, maak een pirouette (maar breek je broze botten niet) en breng het beest op een dwaalspoor. Wees balorig of baldadig, maak een praatje hier en daar en haal de hond aan. Nou ja, zo klets je weleens tegen jezelf.

Hij woont hier mooi, aan het water, de voormalige melkslijter. Hij lijkt te zijn gekrompen, zijn stem klinkt dun en altijd nog nasaal. Een leven lang is hij druk geweest, als het spreekwoordelijke kleine baasje. ,,Werkweken van tachtig uur", zegt hij, en wijzend op de garage: ,,Hier had ik de opslag, 's avonds na het eten was ik nog uren bezig voor de volgende dag. De kinderen kwamen me roepen om acht uur, dan keek ik naar het journaal en dan ging ik weer". Hij snuit zijn neus en hijst zijn broek op. Ik zie een paar streepjes van zijn spillebenen. Melkflessen.

Het is bewolkt maar koud is het niet. Dominee Gremdaat (kennen we hem nog?) zou er “kent u die uitdrukking?” aan toevoegen. Het is bewolkt maar koud is het niet. Ik begin aan mijn ronde maar heb direct al spijt dat ik de polo met de lange mouwen heb aangetrokken en niet zoals de laatste weken het overhemd met de korte, want het mag dan bewolkt zijn, koud is het niet. Iedereen is het erover eens en in het krantje staat het ook; in Engeland lijken de hete dagen voorbij maar koud is het niet, het Syrische leger richt opnieuw bloedbaden aan maar koud is het niet, in Lloret de Mar ontaardt een discofestijn in een veldslag maar koud is het niet, David Hasselhoff wil naar het songfestival maar koud is het niet, en ook al slepen veel Nederlanders zich rillend en snotterend door de natte zomerdagen, koud is het niet. Dus nu eerst die polo uit.

Ik sta op het punt de post naar binnen te kieperen en mevrouw doet de deur open. ,,Ik schrik me rot”, zegt ze. Ik dank haar voor het compliment en omdat ik zie dat ze met haar autosleutels in haar hand staat vraag ik mevrouw of ze nu nog in staat is achter het stuur te kruipen en de weg op te gaan. ,,Ik was in gedachten” zegt ze en met een lach pakt ze de post aan. Een paar straten verder ben ik op mijn beurt in gedachten en vraag ik me af wat die van de vrouw geweest zouden kunnen zijn. Vroeg ze zich af of ze het gas had uitgedaan of dat ze haar boodschappenlijstje bij zich had gestoken? Brak ze zich het hoofd over nog een economische crisis met weer nieuwe bezuinigingen? Over het laatste - en dit met de wetenschap dat die naar alle waarschijnlijkheid dan zullen worden getroffen door het huidige kabinet -  zou de schrik je op voorhand al om het hart kunnen slaan. 

In het midden, tussen twee lange straten in ligt een groenstrook en hier gebeurt het. Ze zijn Ronaldo, Xavi, Messi, Robben en Van Persie en spelen het spelletje met verve, zonder ook maar één wanklank. Hier heeft een toezichthouder niets te zoeken en de postbode voelt zich niet geroepen in te breken om een balletje mee te trappen. Veldhuizen 10 augustus 2011. Ik ben er zeker van en iedereen kan er van op aan; dit clubje gaat de wereld redden. Maar nu nog niet. 

Het krantje overschreeuwt zich met “manische maandag” hier en “duikvluchten op de beurs” daar. Ik werp een blik op de magische machine en lees op de vrije encyclopedie Mahatma Ghandi’s uitspraak “de wereld biedt genoeg voor ieders behoefte maar niet voor ieders hebzucht”. En weer is daar Het Melkmeisje van Vermeer die in opperste concentratie, zonder ook maar één druppel te morsen, de melk uitschenkt.  

Er zijn postbodes die bellend op kantoor komen en twitterend de tent weer verlaten, zonder ook maar met één collega een woord te hebben gewisseld. Op hun ronde worden vele fouten gemaakt. Steeds vaker merk ik dat mensen meerdere dingen tegelijk (willen) doen. Natuurlijk, waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt maar de (westerse) wereld is maar al te vaak als een beginnend jongleur die steeds teveel van wat hij in de lucht wil houden in stukken laat vallen. Het is uitgerekend een afbeelding van een vrouw – waarvan wordt gezegd dat zij wél meer zaken tegelijk aankan – die me alles leert over tijd en concentratie. Het Melkmeisje van Johannes Vermeer is behalve een meesterlijk schilderij een levensles. 

Ze wijst me op de brievenbus die ik loop te zoeken en is verrast omdat er hier op de hoek van de zonnige straat eindelijk wat gedaan is aan die vermaledijde stoeptegels. De zonnige vrouw uit de zonnige straat, want zij is het waarover we het hebben, moet er van zuchten. Een mens zou de nek nog kunnen breken over die bestrating. Ze gaat naar Kanaleneiland en ik ga naar de Zandweg aan het water en dat is me nu ook toevallig, ik ben de brug bij de dunne kerk nog niet over of ik zie een zwager van de zonnige vrouw. Hij zegt dat hij tegenwoordig op stand woont en vanuit zijn kamertje precies naar de mooie meisjes kan kijken en ach, geef hem eens ongelijk, hij kan daar beter naar kijken dan naar een paar oude schoenen.

Je hebt de boerderij met de bijenkasten, het veldje met de drie paarden, het vervuilde slootje, de drukke weg met de stoplichten, het beeldje van de vrouw dat met haar borsten boven de heg uitsteekt, het bankje met de varens, het bankje met de rudbeckia’s…Iedereen kent natuurlijk het gedicht van Paul van Ostaijen, “Marc groet ‘s morgens de dingen”. Hier moet ik aan denken deze morgen. “Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem, ploem ploem”. De dag is licht als een luizenpootje en daar heb je het; ik groet het bankje met de rudbeckia’s. ( ,, Zooo…bankje met de rudbeckia’s” ) Ik hoor het dochter Krista weer zeggen, het is al zo’n vijfentwintig jaar geleden; ze huppelde de tuin in en toen rolde het van haar tongetje: Hoi, zandbak! Ben jij lekker buiten?   

Zeg post.nl en je hebt de neiging om er “kroniek van een aangekondigde dood” op te laten volgen maar zeg je “Willem van Waveren” dan knoop je daar “werkbespreking” en “rondvraag” aan vast. Hij wordt “de kletskous” genoemd en “Willem heeft nog wat”. Willem is een van die mensen die er voor zorgt dat vergaderingen altijd uitlopen en dat wordt hem door veel collega’s niet in dank afgenomen. Menige postbode huivert als hij naar zijn borstzakje grijpt. Het betekent dat hij gaat worstelen met zijn briefjes met aantekeningen. Meer dan eens is het voorgekomen dat hij een onderwerp aan wilde snijden dat al besproken was. Op die momenten waren de lachsalvo’s niet van de lucht. Volgende week gaat Willem met pensioen. Ik zal hem missen want mensen met twee bijnamen die altijd nog wat hebben, hebben wat.    

In de wijk: Watergespetter. Zwembadjes zijn opgezet. Jong en oud wisselen vakantieverhalen uit. In een land: Wapengekletter. Bloedbadjes worden aangericht. Jong en oud verwisselen het tijdelijke met het eeuwige.    

Syrië; een Brits-Nederlands oliebedrijf (want Shell helpt) doet er zaken mee.