Echt zijn; zonder mombakkes op je tronie. Echt zijn als de paarden, de distels en de brandnetels op het veldje. Lezen van Boon en stilstaan bij Van Gogh en er een traantje bij plengen waar je van schrikt. Je maag knort maar je gunt je de tijd niet om te eten. Loerend naar de lucht als een boer, met de handen in de zakken, vraag je jezelf af waarom je dit stamppotje gaat uitserveren. Is dat nu echt nodig?

Ik zou natuurlijk kunnen stilstaan bij de overweging van PostNL om al haar bezorgers uit te rusten met smartphones om de bezorging nog (!) soepeler te laten verlopen maar ik heb geen zin een stukje te maken waarbij cynisme en flauwe woordspelingen al te zeer op de loer liggen. Bijkomend van spit maar voorlopig nog niet in staat om met papiervrachten op pad te gaan loop ik naar een van de (schaarse) onaangeharkte plekjes van Leidsche Rijn; het veldje met de paarden in Veldhuizen. Paarden ruiken zo lekker. Dat vindt ook de man die de beesten streelt en heel veel mensen vinden dat, zegt hij. De man gaat verder met: laatst was ik op de markt, ik had juist een paar rozen gekocht voor moeder de vrouw, komt er bij dat bloemenstalletje een man en die zegt tegen die koopman: doe mij maar een bosje paarden. 

Doodmoe zijn en lusteloos, door de maalstroom van hard maar ongepassioneerd werken.Voor me ligt het interview met Hugo Borst in het AD van zaterdag. Hugo kon zich de luxe permitteren te stoppen met werkzaamheden waarin hij geen bevrediging meer vond en gaat na 9 maanden alleen nog dat doen waar hij in opgaat. Geweldig voor hem en ik zal hem blijven volgen, maar met zijn verhaal onder ogen gaan mijn gedachten als vanzelf uit naar hen die dezelfde problemen nog niet hebben overwonnen en voor wie het werkzame leven al langer een hindernisbaan is. Ik omhels deze atleten en zou hen willen zeggen: hou van jezelf, heb vertrouwen en laat je geploeter geen martelgang worden.   

Meestal maakt de postbode zijn of haar rondjes (laten we het rondjes noemen) tegen de wijzers van de klok in. Als een baansporter. Bij de ontvanger in de huiskamer komt de postbode vanaf links in beeld om er rechts uit te verdwijnen. Wanneer de brenger van heil en onheil van rechts in het blikveld van de ontvanger verschijnt is het negen van de tien keer zo dat de gestalte van Hermes (dank je wel Cees Nooteboom), zich aan de overkant van de straat voortbeweegt. Vanwaar deze verhandeling? Welnu, ik sta er na lange tijd weer eens bij stil omdat ik aan het einde van mijn eerste wijk gekomen, bemerk dat mijn lijf en leden aan één kant doornat zijn. (rara welke kant?) Voor alle duidelijkheid; we hebben het over water en het is vandaag een genoegen, ja het is zelfs lekker!, om al wandelend lichtjes tegen de vochtige hagen en struiken te schuren.   

Ze gniffelt als ze mijn stukje van gisteren leest en spreekt haar goedkeuring erover uit, vrouwlief. Maar met de post heeft het niets te maken, zegt ze, en ook niks met voetballen, vul ik aan. Ik heb nota bene het doelpunt van Jermain Lens gemist en ga als de wiedeweerga achter de magische machine zitten om de schade in te halen. Pfff…. Hier ga ik maar niet over schrijven. Dit moet je zien!

“Beauty and the Beast” in het krantje. Je hebt dus Draquepitt met de úitstekende tandjes en Talitha met de úitstekende..uh..waaraan alles uitstekend is, dat ziet men ook in Libië. Draquepitt, alias Roestbak, is de oudste kat van de wereld (25jaar, maar in mensenjaren 116 jaar oud ) bij soortgenoten niet meer in tel en door vogels niet serieus genomen en Talitha (39 jaar), fotomodel met de juiste botstructuur (!), door de halve wereld begeerd maar nu in Khaddafiland een katje in het nauw. Wat zou ze graag voor even Draquepitt willen zijn.  

Het is al verschillende keren geroepen: ,,Moammar, uitkomen!” Maar niks uitkomen denkt Moammar, en dan straks galgje spelen zeker of krijgertje met het Internationaal Strafhof, dat is ook een strop. Nee, hij blijft zitten waar hij zit. Maar het is te laat zegt de man in de straat, hij had zich tweeënveertig jaar geleden moeten verstoppen.

Regen en onweer. Een zwarte kat loopt omzichtig langs genekte bierflessen, zwerfvuil waait op, een bestelwagen lekt olie. Duisternis met hobbels, kuilen en struikelstenen.De noodschool lijkt verlaten maar in één lokaaltje brandt nog licht. Gut, hij moet nablijven en het is zo’n vrolijk ventje, een kereltje dat op waterijsjes sabbelt en zijn vingertjes erbij aflikt. Hij trekt grimassen en steekt zijn duimpjes in de lucht maar er staan rekensommen op het bord en hij hoort stemmen van links en van rechts.Het klinkt nogal serieus: ,,Mark, laatste waarschuwing!”

Hier zet ik mijn fiets maar niet tegenaan, bedenk ik me; het is een ligusterhaag als een vestingmuur naar een ontwerp van Menno van Coehoorn zo lijkt het, met torentjes en kantelen en geen blaadje dat uitsteekt. Ik moet aan mijn vader denken en aan de schaar die  zoekraakte.Toen de nieuwbouw van Leidsche Rijn vorm begon te krijgen had hij een soortgelijk idee en voerde dat ook uit. Op mijn vraag of hij plannen had om vanachter die groene muur met kantelen Langerak onder vuur te nemen kwam er een  kwajongensachtige lach op zijn gezicht. Enfin,toen de kasteelheer was vertrokken, zoals een journalist van het U.N. een paar dagen na zijn dood schreef, vond ik de schaar.

Ruim eenenzestig jaar word ik omringd door grote kleine wonderen. Of door kleine grote wonderen? Maar wat heb ik er weinig aandacht voor gehad. Ik heb de dieren en plantengids er op nageslagen en het moet de groene schildwants of boomwants zijn. Hij is van april tot oktober groen en tijdens zijn overwintering bruin. Het diertje kan 14 mm lang worden en past met wel tien vriendjes op de nagel van mijn duim. De laatste weken krijg ik bezoek van hem, ook vandaag weer. Plotseling is hij er. Geland op de witte envelop is het groene beestje blikvanger zoals een eenzame spar dat is op een sneeuwvlakte.

Ik twijfel vrijwel altijd aan mezelf maar als je zo ongeveer verliefd wordt op je eigen schaduw, is er dan nog hoop? Terwijl de zwarte gaten mogelijk veel lichter zijn dan gedacht, tekent mijn schaduw op het wegdek zich zwarter en scherper af dan ooit, zo lijkt het. Je hoeft niet altijd omhoog te kijken om te weten dat het een stralende dag is. Een van mijn zussen werd, toen zij nog een zusje was, bang van haar schaduw. Hennie, want zij was het, had een mutsje op met twee opstaande flapjes, een links en een rechts. Dit maakte haar schaduw tot een angstaanjagende kat en dat beest bleef haar maar volgen! Pas toen ze huilend naar binnen vluchtte, het donkere keukentje in, was ze van de stalker verlost.

,,Dit is nu de zoveelste keer! Deze post is niet voor mij maar voor de vorige bewoner!" Meneer is boos, meneer preludeert op de rollende donder die voor vandaag op het programma staat. Ik zeg hem dat het een goede gewoonte is dat mensen die verhuizen familie, vrienden en andere connecties hiervan op de hoogte brengen en wanneer ze dat nalaten dit postverkeer(d) lang kan blijven voortbestaan. Verder vertel ik de man dat morgen een andere postbezorger deze wijk loopt en dat een heel goede collega is met één eigenaardigheid: wanneer ze wordt afgesnauwd gaat ze heel hard gillen.

Het is een sleutelkind; misschien vandaag voor de eerste keer, gezien de moeite die hij heeft om de deur van het slot te krijgen. Het ventje komt van school en wil naar binnen. Ik werk een bundeltje post weg en als ik terugkom staat hij daar nog te morrelen. De sleutel, waaraan een wit lint van een meter, steekt in het sleutelgat en de jongen kijkt vertwijfeld om zich heen. Ik vraag hem of ik kan helpen en zijn "ja, alstublieft" klinkt als "ik dacht dat u het nooit zou vragen". Ik zeg: SIMSALABIM maar niet voordat de deur van het slot is, want met toverspreuken moet je nooit te snel zijn, dat weet een (sleutel)kind.

Hier, haaks op het straatje waar je zou willen wonen, staan als oude mannen krom en afgetobt de laatste bomen van de laatste boomgaard. Hier zie je het slootje, hoor je de kikkers en kijk je gespannen als de reiger zelf met de vogel mee naar iets wat hij wel maar jij niet ziet. Hier zie je de poes door het gras sluipen en kinderen opduiken met hengel en schepnet die hun emmertje vullen. Hier droom je weg, struikel je over een stoeptegel en laat je de post uit je handen vallen.

Dezelfde straten, dezelfde huizen, dezelfde deuren met dezelfde brievenbussen, dezelfde fiets met dezelfde tassen en de rest...? 'Dezelfde' is een monster dat je naar de keel grijpt en aanslagen pleegt op je geest. Verzin iets, Pieter post!, en doe iets! Zing een lied als de katoenplukker en de slagersjongen in vroeger tijden, maak een pirouette (maar breek je broze botten niet) en breng het beest op een dwaalspoor. Wees balorig of baldadig, maak een praatje hier en daar en haal de hond aan. Nou ja, zo klets je weleens tegen jezelf.

Hij woont hier mooi, aan het water, de voormalige melkslijter. Hij lijkt te zijn gekrompen, zijn stem klinkt dun en altijd nog nasaal. Een leven lang is hij druk geweest, als het spreekwoordelijke kleine baasje. ,,Werkweken van tachtig uur", zegt hij, en wijzend op de garage: ,,Hier had ik de opslag, 's avonds na het eten was ik nog uren bezig voor de volgende dag. De kinderen kwamen me roepen om acht uur, dan keek ik naar het journaal en dan ging ik weer". Hij snuit zijn neus en hijst zijn broek op. Ik zie een paar streepjes van zijn spillebenen. Melkflessen.

Het is bewolkt maar koud is het niet. Dominee Gremdaat (kennen we hem nog?) zou er “kent u die uitdrukking?” aan toevoegen. Het is bewolkt maar koud is het niet. Ik begin aan mijn ronde maar heb direct al spijt dat ik de polo met de lange mouwen heb aangetrokken en niet zoals de laatste weken het overhemd met de korte, want het mag dan bewolkt zijn, koud is het niet. Iedereen is het erover eens en in het krantje staat het ook; in Engeland lijken de hete dagen voorbij maar koud is het niet, het Syrische leger richt opnieuw bloedbaden aan maar koud is het niet, in Lloret de Mar ontaardt een discofestijn in een veldslag maar koud is het niet, David Hasselhoff wil naar het songfestival maar koud is het niet, en ook al slepen veel Nederlanders zich rillend en snotterend door de natte zomerdagen, koud is het niet. Dus nu eerst die polo uit.

Ik sta op het punt de post naar binnen te kieperen en mevrouw doet de deur open. ,,Ik schrik me rot”, zegt ze. Ik dank haar voor het compliment en omdat ik zie dat ze met haar autosleutels in haar hand staat vraag ik mevrouw of ze nu nog in staat is achter het stuur te kruipen en de weg op te gaan. ,,Ik was in gedachten” zegt ze en met een lach pakt ze de post aan. Een paar straten verder ben ik op mijn beurt in gedachten en vraag ik me af wat die van de vrouw geweest zouden kunnen zijn. Vroeg ze zich af of ze het gas had uitgedaan of dat ze haar boodschappenlijstje bij zich had gestoken? Brak ze zich het hoofd over nog een economische crisis met weer nieuwe bezuinigingen? Over het laatste - en dit met de wetenschap dat die naar alle waarschijnlijkheid dan zullen worden getroffen door het huidige kabinet -  zou de schrik je op voorhand al om het hart kunnen slaan. 

In het midden, tussen twee lange straten in ligt een groenstrook en hier gebeurt het. Ze zijn Ronaldo, Xavi, Messi, Robben en Van Persie en spelen het spelletje met verve, zonder ook maar één wanklank. Hier heeft een toezichthouder niets te zoeken en de postbode voelt zich niet geroepen in te breken om een balletje mee te trappen. Veldhuizen 10 augustus 2011. Ik ben er zeker van en iedereen kan er van op aan; dit clubje gaat de wereld redden. Maar nu nog niet. 

Het krantje overschreeuwt zich met “manische maandag” hier en “duikvluchten op de beurs” daar. Ik werp een blik op de magische machine en lees op de vrije encyclopedie Mahatma Ghandi’s uitspraak “de wereld biedt genoeg voor ieders behoefte maar niet voor ieders hebzucht”. En weer is daar Het Melkmeisje van Vermeer die in opperste concentratie, zonder ook maar één druppel te morsen, de melk uitschenkt.  

Er zijn postbodes die bellend op kantoor komen en twitterend de tent weer verlaten, zonder ook maar met één collega een woord te hebben gewisseld. Op hun ronde worden vele fouten gemaakt. Steeds vaker merk ik dat mensen meerdere dingen tegelijk (willen) doen. Natuurlijk, waar gewerkt wordt, worden fouten gemaakt maar de (westerse) wereld is maar al te vaak als een beginnend jongleur die steeds teveel van wat hij in de lucht wil houden in stukken laat vallen. Het is uitgerekend een afbeelding van een vrouw – waarvan wordt gezegd dat zij wél meer zaken tegelijk aankan – die me alles leert over tijd en concentratie. Het Melkmeisje van Johannes Vermeer is behalve een meesterlijk schilderij een levensles. 

Ze wijst me op de brievenbus die ik loop te zoeken en is verrast omdat er hier op de hoek van de zonnige straat eindelijk wat gedaan is aan die vermaledijde stoeptegels. De zonnige vrouw uit de zonnige straat, want zij is het waarover we het hebben, moet er van zuchten. Een mens zou de nek nog kunnen breken over die bestrating. Ze gaat naar Kanaleneiland en ik ga naar de Zandweg aan het water en dat is me nu ook toevallig, ik ben de brug bij de dunne kerk nog niet over of ik zie een zwager van de zonnige vrouw. Hij zegt dat hij tegenwoordig op stand woont en vanuit zijn kamertje precies naar de mooie meisjes kan kijken en ach, geef hem eens ongelijk, hij kan daar beter naar kijken dan naar een paar oude schoenen.

Je hebt de boerderij met de bijenkasten, het veldje met de drie paarden, het vervuilde slootje, de drukke weg met de stoplichten, het beeldje van de vrouw dat met haar borsten boven de heg uitsteekt, het bankje met de varens, het bankje met de rudbeckia’s…Iedereen kent natuurlijk het gedicht van Paul van Ostaijen, “Marc groet ‘s morgens de dingen”. Hier moet ik aan denken deze morgen. “Dag ventje met de fiets op de vaas met de bloem, ploem ploem”. De dag is licht als een luizenpootje en daar heb je het; ik groet het bankje met de rudbeckia’s. ( ,, Zooo…bankje met de rudbeckia’s” ) Ik hoor het dochter Krista weer zeggen, het is al zo’n vijfentwintig jaar geleden; ze huppelde de tuin in en toen rolde het van haar tongetje: Hoi, zandbak! Ben jij lekker buiten?   

Zeg post.nl en je hebt de neiging om er “kroniek van een aangekondigde dood” op te laten volgen maar zeg je “Willem van Waveren” dan knoop je daar “werkbespreking” en “rondvraag” aan vast. Hij wordt “de kletskous” genoemd en “Willem heeft nog wat”. Willem is een van die mensen die er voor zorgt dat vergaderingen altijd uitlopen en dat wordt hem door veel collega’s niet in dank afgenomen. Menige postbode huivert als hij naar zijn borstzakje grijpt. Het betekent dat hij gaat worstelen met zijn briefjes met aantekeningen. Meer dan eens is het voorgekomen dat hij een onderwerp aan wilde snijden dat al besproken was. Op die momenten waren de lachsalvo’s niet van de lucht. Volgende week gaat Willem met pensioen. Ik zal hem missen want mensen met twee bijnamen die altijd nog wat hebben, hebben wat.    

In de wijk: Watergespetter. Zwembadjes zijn opgezet. Jong en oud wisselen vakantieverhalen uit. In een land: Wapengekletter. Bloedbadjes worden aangericht. Jong en oud verwisselen het tijdelijke met het eeuwige.    

Syrië; een Brits-Nederlands oliebedrijf (want Shell helpt) doet er zaken mee.