Koken kan ik niet, maar slopen......De keuken is klaar voor de sleuvenmaker en de stucadoor.We kamperen gezellig in de kamer. Als ik geen berichten heb deze week weet je waar het aan ligt, lezer. Bovendien ben ik vandaag gebeld i.v.m. extra drukte bij PostNL komende week. Diverse uitzendkrachten (!) laten het afweten........Ik voel me langzamerhand ziekenbroeder. Of zullen we het stervensbegeleider noemen? Maar kom, laat ik blij zijn dat ik gezond ben (voorzover ik weet ) Prettig weekend lezer!

Het trapveldje, de rotonde, het fietspad met de paaltjes, de speeltuintjes, het vuile slootje, alles is er nog. Ik ben weer eens in Vleuterweide, in de Rietvelden en sorteer het papier nog maar eens onderweg en gooi het ook nog in de juiste brievenbussen. Hoofdschuddend zo nu en dan, dat wel. Werknemers en talloze ex – werknemers van PostNL hebben sterk ontwikkelde nekspieren…..Waar worden we wél blij van? Van mensen die inspireren, hun talenten gebruiken, zij die veranderingen aanbrengen die wél verbeteringen zijn. Maar wat zal je aan iets sleutelen als dat iets volmaakt is? Zo doet het me deugd weer even op het braakliggend terreintje te zijn, de vergeten hoek waar godzijdank nog altijd niemand  het in zijn of haar hoofd heeft gehaald om het met wipkippen, rubber tegels, hekjes, bankjes of ander meubilair te vertrutten. En…. de vrouw die me ooit wekenlang niet aankeek omdat ik schrok van haar hond en daarbij een “godverdomme” liet horen, zegt me eindelijk weer vriendelijk gedag. Ook daar word ik blij van.                 

Onder de vogels

                      met

                  KOOLMEES   

Jij bent de Messi onder de vogels, zegt merel, maar de meningen hierover zijn verdeeld. Zelf denk ik dat zwaluw die eer toekomt. Als je zwaluw toch ziet…Spelenderwijs, bijna achteloos en in razende vaart haalt hij het speeltuig uit de lucht en brengt het onder controle. Hij is effectief en productief als geen ander. Wat een overzicht en een inzicht díe heeft….Ik zie mezelf meer als een Sneijdertje, ik ben snel en beweeglijk en kap en draai met gemak zowel met links als met rechts. Ja, ik denk dat ik een kleine Wesley ben, ik kan daar goed mee leven. Vraag je me wie ik het liefst voor me in de spits zie? Wat denk je van reiger of ijsvogel? Zie je ze loeren op hun kans? En - heel belangrijk - weet je dat zij het vermogen hebben plotseling toe te slaan? In ijsvogel, vanzelfsprekend ijskoud in de afwerking, zie ik een Huntelaar en in reiger, meer een pinchhitter, een Dost of een Klose en nu ik toch zo lekker de gang heb, ik zou kievit er ook graag bij hebben. Hij is snel en staat bekend om zijn onverwachte zwenkingen. Een kruising tussen Robben, Ronaldo en Van Persie. Wat denk je daarvan? Direct achter mij zie ik twee  verdedigende middenvelders in spreeuw en spotvogel.  Het zijn slopers met verstand die niets uit de weg gaan om de tegenstander te intimideren. Met hun imitaties strooien zij verwarring onder elke vogel en zand in iedere machine. Het zijn de Gattuso’s en Van Bommels en bovendien meesters in de omschakeling. Heb je ooit wel eens naar de bewegingen van een zwerm spreeuwen gekeken? Juist, dan hoef ik hier niet verder over uit te wijden. Zie je dat ik ook rekening houd met het sociale aspect? Dat ik bijna allemaal vogels om me heen heb verzameld die gewend zijn in groepen te leven? Dat geldt wat mij betreft zeker ook voor de laatste lijn. In wulp, kraai, kramsvogel en kauw zie ik een kwartet dat goed communiceert en waar geen snavel tussen te krijgen is. “Op doel” staat zwarte wouw, het is weliswaar een roofvogel en zelfs niet ongevaarlijk voor zijn medespelers maar ik vind dat we het desondanks moeten gokken met hem. Hij zweeft graag en stort zich met ware doodsverachting zoals men dat bij jullie noemt, op zijn prooi. Zie hem maar eens te passeren. Wat vindt je er zo van? Teveel vleugelspelers? Tja…..Bang voor schwalbes zeg je? Van wie? Van zwaluw. Ach, als hij het maar niet overdrijft en als de scheidsrechter er in trapt is het toch goed? Ik weet niet hoe jij erover denkt maar ik vind het welletjes zo. Gaan we nu weer aan het werk, Pieter post?            

De Dorpsstraat in Vleuten is nog dorps, dat bevalt me. Bij fietsenwinkel Van Zuylen staat de koopwaar tot op de stoep en bij Van Den Tempel evenzo en ik doe het graag; de straat oversteken tussen auto’s en tractoren door, bij de Broederschapshuisjes achterom en dan het Dorpsplein op en wat is er nog meer, de Schoolstraat en de Stationsstraat, zo kom je nog eens ergens en alles baadt in de zon. “Als het maar niet zo gaat als vorig jaar”, zegt mevrouw die zich het prachtige voorjaar nog herinnert en de regenachtige zomer die er op volgde. “Dat is geweest”, zegt meneer, “dat krijgen we niet meer”. “Je krijgt wat je verdient”, zegt buurman en nu wordt het me te geleerd. Ik geef de post af en vind dit al heel wat. Voor je het weet gaat het gesprek verder over de toestand in de wereld en doen we daarbij misschien alsof het onze wereld niet is maar een andere wereld, onder een andere zon. Ik ga maar weer eens verder, onder het aloude motto: verderop is het ook mooi.    

                                                        Op naar het licht  

Deze hele pillenwinkel kan de doodzieke patiënt Post NL niet genezen, sprak ik tegen de vrouw achter de balie van de apotheek in Vleuten toen ik voor de derde keer binnen het kwartier nóg maar weer eens post kwam brengen. Helaas was de apotheek geen uitzondering…We zullen het nooit weten, maar wanneer het deze week niet zo’n stralend weer zou zijn geweest had ik er ergens onderweg misschien de brui wel aan gegeven. Het allerlaatste beetje werkplezier moet ik ergens tussen schoenzolen en kleine teen vandaan zien te peuteren. Praatte het aanspreekpunt met het hertengewei op het hoofd nu met mij? Of had ze plotseling iemand van het nieuwe ,,sorteercentrum” aan de lijn. Ik weet het nóg niet…… Bizar. En ongeneeslijk dus. Daar kan Sharon Gesthuizen van Red de Postbode ook niets meer aan veranderen. Opgepakt door de politie ( een ander droevig clubje in een ander apenpak ) zat ze 6 uurtjes vast op het politiebureau. Maar wat is zes uurtjes, Sharon? Probeer het maar eens tien jaar uit te houden bij het postbedrijf  (godzijdank wel in deeltijd anders zou je helemaal gillend gek worden.) Maar genoeg gezemeld nu. In Australië is deze week iets heel moois gebeurd. Iets dat ver boven het gemodder van het postbedrijf uitstijgt, iets waaraan ik part noch deel heb gehad  maar wat me heel blij maakt. Hier ga ik er een paar op nemen, de komende dagen. Ernst, je bent een klasbak! 

Onder de vogels

                          met

              MUS IN DE HAAG

Bij de roodborstjes tikt een nieuwe leider tegen het raam en we zijn natuurlijk benieuwd  of zijn tikken een kruimeltje suiker en een kruimeltje brood méér op zal gaan leveren. Het is een drukke tijd voor ons vogels maar ik heb je nu eenmaal mijn medewerking toegezegd, Pieter post, dus doe ik mijn best om alles hier aan het Bomenhof zo goed mogelijk te volgen en daar verslag van uit te brengen Bij de mezenbeweging Eigen Vogels Eerst is er intussen verdeeldheid over het door hen ingestelde meldpunt voor zich misdragende Poolse spreeuwen. Nu moet je weten dat wij vogels geen binnen – en buitenland kennen, dus is het extra pijnlijk voor mij en voor de meeste van mijn soortgenoten dat wij in ons midden een dergelijke groepering kennen en moeten tolereren. Te spreken van “vreemde vogels” is ons in wezen vreemd. Het is een verzinsel van kuifmees. Als het aan hem ligt is iedere trekvogel voortaan een vertrekvogel. Zo’n merkwaardige beweging kennen ze volgens graspieper bij jullie niet. De pimpelmees heeft het er intussen helemaal mee gehad, het hing al een poosje in de lucht, en is in andere zin nu dus ook een soort vertrekvogel. Hij gaat voor zichzelf beginnen. Weet je waar ik trouwens de laatste weken steeds vaker van droom? Van ijsjes! Wij vogels verheugen ons op de komst van de man met de witte kiel en de kar. Daar zullen jullie toch niet op bezuinigen, op ijsjes? Hier aan het Bomenhof is het steeds weer een traktatie waarbij het ons vooral om het krokante wafeltje te doen is. Wij pikken daar veel van mee. Vooral als de kleine mens zijn tandjes erin zet springt de lekkernij dikwijls van alle kanten de straatstenen op. De 42.700 kalkoenen in het Limburgse Keipen – Oler zullen het niet meer meemaken. Daar kan zelfs het Christen – Democratische appelvinkje, hij van de ponyclub, niets meer aan tobben.        

Ik heet overcompleet te zijn maar volgens het clubblaadje zijn er nog altijd zo’n achtduizend postbezorgers nodig. Straks moet ik het licht nog uitdoen….Ondertussen gaan we het helemaal anders doen! Iemand die waarschijnlijk van zijn / haar levensdagen misschien ooit eens tien stappen buiten de deur heeft gezet heeft zittend achter de magische machine nieuwe routes bedacht…….Was het eindelijk eens aardig in orde, komt er weer een malloot die het nog (! ) beter meent te weten. ”Postbezorger, deel van je leven” is de slogan deze dagen maar pas dat maar snel aan, heb ik tegen de leidinggevenden gezegd. Je bent ongeveer al een halve dag kwijt om je wijken op de juiste volgorde te leggen. Wat gaat er toch veel van mijn kostbare tijd verloren in dat zielige bedrijfje. Ik zal je verder niet vermoeien lezer, met de oliedomme fratsen van het postbedrijf en waarschijnlijk is het niet eens alleen het postbedrijf maar het hele bedrijfsleven waarmee van alles mis is. Het is de laatste decennia voortdurend een gemodder links en rechts waarbij je je afvraagt of de dames en heren in de krijtstreep ooit wel eens een school van binnen hebben gezien. Water! Ik ga de ellende van me af proberen te spoelen. Aan smartengeld alleen al heb ik zo ongeveer vijf jaarsalarissen tegoed.       

Klimmen en dalen. Vandaag tussen Rheden en Dieren.

Het dorp is definitief uit haar winterverpakking, het boekenweekgeschenk in huis en rokjesdag nadert (snel weer eens iets van Martin Bril lezen). “Een vrolijk Pasen” zegt de supermarkt en “maak je snack slankie….” Maar natuurlijk en van hetzelfde dan maar. Er komt een hondje naar me toe en haar bazin zegt dat hij niet kleurenblind is. Vanzelfsprekend niet,waarom zou het ook? Ach…. het beestje wordt dagelijks door een collega op hondenbrokken getrakteerd, nu wordt het me duidelijk gemaakt. Het hondje dat op een vosje lijkt gaat er dus van uit dat iedere papierloper in het oranje zwart met hondenbrokken op zak loopt. Gut, het is om er een brok van in de keel te krijgen. Ik aai het dier maar eens over de snuit en nee, hij komt niets tekort, zegt de vrouw en wie komt er vandaag wél iets tekort? En ís het tekort of is het juist teveel? Wat voor de één een grote hoeveelheid is dat is voor de ander soms een muizenbeetje, dat is bekend. Op een adres in nog een oud stukje De Meern heb ik een forse stapel post af te leveren. Ik moet er drie keer voor gooien (en nog geen prijs). Als ik het papier kwijt ben hoor ik aan de andere kant van de deur: is dat alles?

Onder de vogels

                         met

                   KOOLMEES

Misschien heb ik ooit je schaduw gezien, zegt koolmees en heb je me verjaagd van de pinda’s  en vetbolletjes in je tuin. Toch ben ik niet schuw en altijd kom ik terug en eet ik mijn buikje rond. Bedankt daarvoor en ook nog voor het kastje aan je schuur waarin mijn kroost ter wereld kwam. Waarom heb je er niet een webcam in geplaatst? Vindt je het ook, als Midas Dekkers, een onderdeel van de verpretparking in de natuur? Maar je schrijft dus wél over ons vogels. Dat valt trouwens niet mee hè, om zinnig over onze wereld te berichten. Je zwemt! Je beweegt je als een aangeschoten eend tussen kinderachtig en fabelachtig. Denk je zo de schuld die je hebt jegens de postduif goed te kunnen maken? Dicht ons maar menselijke eigenschappen toe, maak ons maar belachelijk, schrijf en praat maar als een kip zonder kop. Waarom heb je mij en mus er uitgepikt voor je gekrabbel? Om je achter ons te kunnen verschuilen? Als ik je goede raad mag geven: doe iets aan ons welzijn, wees op jouw manier een onderdeeltje van de Vogelbescherming. Onderlaatst was je zo enthousiast over de bewoners van een straat ergens in de wijk Zuilen, die nestkastjes op mogen hangen voor de zwaluw en daar druk mee doende zijn. Schrijf daar over. Of beter nog, bazuin het rond in jouw wijk en in alle straten waar je met het papier loopt. Wij vogels krijgen steeds minder ruimte omdat de mens alles maar volplempt. Heb je gehoord hoe of er misbruik wordt gemaakt van de goede grond door overal maar nieuwe kantoren te bouwen terwijl er tegelijkertijd zo ontzettend veel gebouwen leegstaan? Neem het voor ons op, Pieter post. Schrijf ons niet af maar portretteer ons vogels met dezelfde liefde als waarmee Saverij de dodo op het doek bracht en Fabritius het puttertje. Dan ben ik beschikbaar.    

“Postbezorgers gevraagd”.

Ik verspreid de folder, ik graaf mijn eigen graf. Het doet me denken aan de fabel van Jean de La Fontaine (1621-1695), De vogel door een pijl gewond.

 De vogel door een pijl gewond

Ten dode geblesseerd door ene pijl met veren,lag eens een vogel om zijn lot te lamenteren, en zeide, lijdende aan een overmaat van pijn: “Moet ik aan eigen ramp nog medeplichtig zijn? Gij wrede mens, ge ontneemt aan onze vlerken, wat uw pijl vliegen doet, om mijn dood te bewerken. Maar lach niet al te snel, meedogenloos gespuis, want daartoe krijgt ook gij te vaak uw trekken thuis: van ’t mensdom zal de helft, voortaan gelijk tot heden, voor de andre helft de wapens smeden.” 

Daglicht: ieder uur, elke dag anders.

Gegrepen door licht en kleur maakte ik dit kiekje in Veldhuizen in de namiddag, twee maanden geleden. In het lichtobject van Joost van Santen wordt alles aan het zwerk gevangen en weerspiegeld.

Omdat ik dus ben uitgenodigd dόόr hen en “schatplichtig” ben άάn hen en zelfs bij onze gevederde vrienden “in het krijt sta” (zie mijn bericht van 7 maart) ben ik samen met mus en koolmees op de woensdag voortaan onder de vogels. Verder blijf ik (vooralsnog) berichten over alles wat raakvlakken heeft met het postbedrijf. In het weekend is er steeds een foto. Met of zonder begeleidende tekst.   

Onder de vogels

           

MUS IN DE HAAG    

Op een van mijn bezoeken aan de Tweede Kooi aan het Bomenhof waar ik een vaste plaats op de publieke tribune heb, was het graspieper van de Partij van de Mensen die zich hardop  afvroeg: wat is een vogel……. Specht had gehamerd en geschreeuwd om orde en was kort daarop, omdat haar pogingen vruchteloos bleven, voor even niet meer de waardige voorzitter zoals elke vogel haar kent. Hoe de geplaagde specht op dat moment over de kooi dacht, kwam tot uiting in haar duidelijk hoorbare verzuchting: “wat een mensenbende” en toen was graspieper in haar wiek geschoten en buiten zinnen geraakt en stond in een mum van tijd de kooi op zijn kop. De mezenbeweging Eigen Vogels Eerst kreeg het aan de stok met christen-democratische appelvinken, de groenlingen zochten ruzie met braamsluiper en rotganzen en Vlaamse gaaien vlogen elkaar als wilden naar de strot. Het was op het moment dat graspieper  de biddende torenvalk van Blij met de Bijbel in het vizier kreeg en tegelijkertijd vanuit de hoek waarin de beflijster placht te schrijven, de grijze roodstaart hoorde vloeken toen ze in de lach schoot en ik het haar hoorde prevelen: wat is een vogel…. Hoe vaak was zij al niet voor de mens opgekomen…kort voor de memorabele dag die ik beschrijf nog,  herinner ik me, toen de blonde kuifmees van Eigen Vogels Eerst tegen het kwikstaartje, de minister-president, “vlieg op man” had gezegd en kwikstaartje had geantwoord met “vlieg lekker zelf op man”. Dat hoor je niet in de mensenpolitiek, had graspieper toen gezegd, maar nu was de fractievoorzitter van de Partij voor de Mensen stil en in zichzelf gekeerd. Er zou worden gedebatteerd over de rechten en de plichten van de trekvogel maar daar kwam niets meer van terecht en terugblikkend zeg ik nu dat de voortekenen op deze dag al niet gunstig waren. De zwarte kousenkippen van De Heer Zij Met De Boeren hadden de snot en de geachte afgevaardigde ijsvogel die de spits mocht afbijten maakte al snel een eind aan zijn betoog en vloog de kooi uit. “Geen zin meer”, zij de visjesvreter later….. Specht was te ontdaan om de vergadering verder voor te kunnen zitten en keek naar ooievaar die met een kikker in zijn keel liet weten dat “de bewatering was geschorst tot molligenochtend tien uur”.     

Als je niet weet waarover je moet schrijven Pieter post, schrijf dan over ons, kwinkeleren de vogels. Bij ons gebeurt van alles. Vlieg met ons mee, bekijk de wereld eens vanuit vogelperspectief, heb eindelijk eens aandacht, sta voor ons in en neem het voor ons op, wéét dat er nog altijd een rekening openstaat …Of hebben wij de postduif brodeloos gemaakt?! We leven inmiddels in het digitale tijdperk, dat is ook ons niet ontgaan, en jullie lopen op je laatste benen, maar realiseer je dat jij en die hele beroepsgroep van je nog immer schatplichtig is aan ons vogels. Je staat bij ons in het krijt en dat maak je met wat pinda’s en vetbolletjes niet goed, dat is seizoenwerk, dat telt niet. Dag in dag uit fluiten we voor jullie, we geven almaar gratis concerten, soms wel drie op een dag, we hebben nota bene model gestaan voor jullie vliegmachine en hebben wij daar ooit iets voor terug gezien? Doe wat, schrijf over ons. Wij nodigen je uit!  

Dit is het voetbalteam van Desto, de F10M, waar nichtjes Alma (staand midden) en Meira (staand links) deel van uitmaken. De foto is eergisteren, 3 maart gemaakt na de met 6-2 gewonnen wedstrijd tegen de meiden van vv De Meern.

                                                                                                                                                                                   

Als alles zich opent ontstaan er gedichtjes.

Het dorp wordt wakker, de wijk ontluikt, ontdooit, wordt vloeibaar.

Zelfs stenen worden week en voegen zich naar de grillen van het voorjaar.

Ter hoogte van de plek met het handschoentje in de heg ontsnapt mij een “mijn hemel”. Ik kijk in de ogen van het meisje achter glas – zij met de glimlach waarmee ze de wereld gaat redden. Grijs wordt groen, de wijk loopt uit en de grootste barbaar gaat door de knieën voor haar. Het is lente zegt Jaap, moet je de vogeltjes horen.