Terwijl spin zich nog altijd ophoudt bij het keukenraam en de eerste blaadjes vallen, geniet ze van de zon. Spinnend als een poesje.

 



LAST VAN EEN INBREKER

Van de week twijfelde ik even; zou de wereld dan tóch vergaan binnenkort? Ik vroeg het me af toen ik Mathijs van Nieuwkerk hoorde praten. Alsof de tijd hem écht op de hielen zat en met zijn tafeldame was het al niet anders. “Last van haast”, zou Tom Egbers zeggen. Ik moest aan “De waterstanden van heden morgen” denken (Borgharen…..836…..-4)

Toen viel er nog iets te raden voordat het mannetje van de radio zijn zin had afgemaakt. Nu moest ik raden naar dat wat reeds was gezegd. “Dat valt toch wel mee?”, zei Ruud toen ik er een opmerking over maakte en van Annie kreeg ik ook al geen steun. Er doemde beelden op van Omroep MAX en van lange tafels in De Zonnewijzer waaraan Bingo werd gespeeld. Daar zat ik dan te zitten. Plotseling werd ik van tafel gehaald en moest ik mee voor een schone luier. Ik maakte heibel, gooide her en der het cijferspel omver, het servies aan gruzelementen en op de gang bleef het nog lang onrustig. Ouderdom is gevaarlijk, dacht ik, een inbreker! Mijn zoon heeft hem het huis uitgeschopt.

THUIS BIJ DE TELEVISIE

Hier hebben we gelopen en dáár hebben we koffie gedronken, weet je nog? Nu gaan ze door de Wilhelminastraat, zie je wel? De aanloop naar de rondjes met Bemelerberg en Cauberg is een feest der herkenning en ja, het Krijtlandpad gaan we vast nóg eens lopen. Zeg maar wanneer. In de herfst waren we er nog niet. Dan is het óók mooi. We zitten afwisselend voor de televisie en achter de laptop met kaartjes van het parcours, en zijn misschien op afstand dichter bij Zuid Limburg dan dat we er ooit lijfelijk waren. Hebben we daar ook gelopen, op de Molenweg? Nee. Wel in Berg en Terblijt, dat weet ik nog, de boer die aan het maaien was, de geur van gras en het heerlijke Lindeboompje op het terras. Dronk jij toen niet een wit wijntje? Waar fietsen ze nu? Gut, zullen ze in Haren al bekomen zijn van de schrik en ook wielrennen kijken? Je zou maar nietsvermoedend een kaartje aan het leggen zijn of met een cognacje bij de open haard zitten met een goed boek, of zoals wij nu, knusjes bij de televisie, en plotseling vliegt er een steen door je ruit, of je voortuin wordt op een ongebruikelijke manier omgespit, (waar is het beestje, hier is het beestje). Als ik er tóch zou zijn zou ik op de Bemelerberg gaan staan denk ik, of hier aan de rand van het maïsveld, lekker rustig en na afloop eten in Maastricht en daar overnachten. Maar hier is het ook goed.Vindt je niet? Thuis kan je zo heerlijk weg dromen.         
    

ENERGIE

Hij kwam namens een energiemaatschappij, NUON geloof ik, en nee, ik wilde niet overstappen en nee, ook niet voor mijn portemonnee en toen ging het al gauw over de smeltende ijskap en de verplichtingen die de mens heeft jegens Moeder Aarde. Dat heb ik ook vaak met de fietsenmaker; vrij snel lopen we op een andere dijk. De (energieke) jongeman sprak over Tesla en zijn rivaal Edison, over astrologie, UFO’s en buitenaardse wezens. Ik deed mijn best hem bij te benen en liet me uiteraard ook niet onbetuigd. Coen Vermeeren van de Technische Universiteit Delft, van hem ga ik nog een interview opzoeken en daar mijn aandacht aan geven (niet vergeten) en wie weet praten we daarover de volgende keer verder want het gesprekje was ons goed bevallen. Energie, dacht ik, en misschien dacht mijn gesprekspartner dat ook (even), dat gééf je en dat kríjg je.     

DRIE BERICHTEN

Het is zeker dat het binnen een paar jaar zal gebeuren, zeggen deskundigen; de Noordpool verdwijnt in rap tempo. Misschien al in 2013. Alleen als we er vol op inzetten kunnen we nog delen van het zee-ijs behouden, zegt onderzoeker Marc Cornelissen in het AD vandaag. “Een wereldwijde ramp”, schetste poolijs-deskundige Peter Wadhams onlangs. Want als de Noordpool, “de airco van de aarde”, is verdwenen warmt de wereld nóg sneller op. De aarde zal niet vergaan, zegt Cornelissen, die verandert gewoon, maar wij maken er wel een plek van waar het steeds moeilijker wordt om te leven. Op dezelfde pagina -13 - staat een artikel over een Nederlandse uitvinding die olieplatforms overbodig maakt en de oliewereld een gigantische kostenbesparing gaat opleveren. “Dit zorgt voor een revolutie” zegt de directeur van het bedrijf dat het nieuwe speeltje ontwikkelde, en wie weet, misschien zorgt de 0 procent BTW over de basisonderhoudsbeurt hetzelfde onder de Citroën-rijder. Er ligt een rode pen op tafel. Ik verbind de kop van de advertentie met die van de twee artikelen. Ik staar naar een driehoek.    

JOHAN

Ik herken de jongen in de krant, hij was een geboren Merenees, korte tijd heb ik met hem gewerkt in het schildersbedrijf. Hij is overleden aan darmkanker. In de rubriek “Van wieg tot graf” in het AD waarin verhalen achter familieberichten worden verteld, stond gisteren dat van hem; Johan van Breukelen (1952-2012). Ik weet niet of het zijn levensmotto was maar na zijn levensverhaal te hebben gelezen zou me dat niet verbazen. “Moeilijkheden zijn mogelijkheden” heeft Johan gezegd, deze woorden zijn door de schrijver Tim De Hulla als kop gebruikt bij het artikel. “Moeilijkheden zijn mogelijkheden” is in het verhaal gekoppeld aan een kleine grote gebeurtenis in het leven van Johan’s kinderen. Één van de kleintjes liet een bord in scherven vallen en het kroost keek naar vader Johan hoe hij daarop zou reageren. Tot hun grote verrassing gooide vader ook zijn bord op de grond. Hij liet daarmee zien: je denkt dat iets erg is, maar dat is het helemaal niet, en samen  met zijn kinderen keek hij geboeid naar de compositie van scherven en liet de restanten een nachtje liggen want de volgende dag zouden de scherven met de zon erop nóg mooier zijn. Van elk moment kan je iets moois maken, was zijn opvatting. Johan was dus huisschilder maar werkte ook in de psychiatrie en de theaterwereld en was succesvol als beeldend kunstenaar. Er zijn werken van hem te zien op de magische machine. Ook liedjes en gedichten. Johan was niet bang voor de dood, hij was benieuwd naar weer een nieuwe ervaring, staat er in het artikel. Zou hij zich in de andere wereld druk maken over de vrouw van Jezus of over een gedurfde houding van de islamitische profeet? Weten doe ik het natuurlijk niet maar ik denk het niet. Wel weet ik dat men ergens weer een interessante en inspirerende geest rijker is. 

    

KONINGIN MET GOUDEN STROT

Wat doet Dijkloper op een dag als vandaag? Hij loopt met een grote boog om het klatergoud en de voorleesmiddag heen, zet zich achter de magische machine en kijkt en luistert naar de koningin met de gouden strot, Meschiya Lake. Dit is puur en wél te pruimen. Ga haar horen en zien, lezer!  

 Aangestoken door de beelden van een boeiende Vuelta duik ik weer eens in het boekje van de ANWB: Spanje midden en noord. Wij willen daar nog eens naar toe. In november 2008 waren we in Avilla, Madrid en Salamanca. Vooral de laatste stad is een parel. Ook als het regent.

GOED GEDAAN JONGENS!

Maar….. lieve Mark, kijk nu eens verder dan je (Pinokkio) neus lang is jongen, dus OVER die smakeloze villawijken heen en Diederik, je bent al lang niet zo druistig meer als in het verleden maar toch, denk er wél aan: het roer om is het roer om. De mensen hebben niet voor niks strategisch op jou gestemd. Komen we bij Alexander. Keurig Alexander, maar kom ook eens van die Wageningse berg af kerel, want beneden staan er mensen in de stront. Emile! Ja, die tweestrijd hè. Het valt ook niet mee, maar blijf er in geloven oude reus en praat nog eens met oom Jan. Sybrand heeft het ook al goed gedaan maar wat denk je Sybrand? Doorgaan? Of een kruis erover? En hoe is het met Jolanda? Ook die tweestrijd hè, en dan ook nog een klap van de windmolen, ik bedoel van Tofik, maar kop op meid. Met Alexander ben je goeie maatjes, maar een keer goed dronken worden met Diederik en Emile kan vast geen  kwaad. Ben ik iemand vergeten? Ach……Geertje! Héééél goed gedaan Geertje! Het gaat steeds beter.En dan óók nog een keer die gordijnenbonus... Zie je nu wel  dat je het  kan?  Als je maar lang genoeg de mensen in de gordijnen jaagt komt het spulletje vanzelf een keer naar beneden.

KRACHTIGE SIGNALEN

”Dit is een krachtig signaal dat we dóór moeten gaan” zegt Mark Rutte na zijn nipte overwinning. PostNL heeft kennelijk dezelfde gedachte en geeft nog altijd blijk van een consistent beleid. Ik ben al een maand met prepensioen maar krijg het krachtige signaal om vandaag de 3453R en de 3453S te lopen….

STEMMEN

”Nu doet u het wéér” hoor ik iemand zeggen en inderdaad, ik doe het wéér. Weer sta ik met dat rode potlood te goochelen. Zal ik eens flink buiten de lijntjes kleuren? Dan doe ik het meteen nóg een keer. (Doe eens normaal man, doe lekker zelf normaal). Tjongejonge.

 

Starend naar water; schone gedachten borrelen op.

We lopen van Alphen naar Woerden. Op deze plek komen Oude Rijn, Gouwe en Aarkanaal samen.

WIJ WISTEN HET NIET…..


……..Het oranje knopje zeg je?  Als je daar op drukt gaat het deurtje vanzelf open en kan ik de was er uit halen? Hoe kunnen ze het maken….. De handdoeken en de washandjes moeten  apart worden gehouden? O, die gaan in de droogtrommel. Waarom zij wel en de hemdjes en broekjes niet? Hm, die worden hard aan de waslijn. Ja, ik zal opschieten schat. Kijken of er geen washandje is achtergebleven? Ja! Er is er één achtergebleven! Wat een mooie wasmachine hebben we trouwens. Wat zeg je? Hebben we die al vijftien jaar? Tjonge, waar blijft de tijd………..

  
 

Er lopen nieuwe mensen op de Dijk. Een auto (!) staat op ,,onze" werf. Twee jongens vissen in de sloot achter het huis, er komt een derde bij. Verder is het stil. Op Park Hoge Weide maak ik een foto. Avondlicht; ook op het bankje van mijn vader. "Houd de zonzijde", hoor ik hem zeggen.

BIJ DE TANDARTS  2

Hoeveel en welke zouden er op mijn volgende bezoek worden getrokken…… Ik heb er vaak aan moeten denken en even vaak heb ik die gedachte uit mijn hoofd kunnen zetten. Ik had het kunnen vragen na het verwijderen van de hoektand, maar de behoefte om het pand van de ,,pijnloze” ingrepen te verlaten was waarschijnlijk groter dan mijn nieuwsgierigheid naar het onvermijdelijke vervolg. Maar wat bleek? Bij mijn tweede bezoek aan de praktijk was er in het geheel geen sprake van verwijderen maar van happen! Toen dokter V me dat liet weten wist ik eerst niet wat ik daarvan moest vinden - ik had nota bene valeriaan geslikt voor de nodige rust en ontspanning - maar al snel kwam er toch een gevoel van opluchting over me. ,,We gaan eerst happen, dan gaan we over tien dagen de beet bepalen en daarna zullen we verder zien”. Zijn vraag of het verwijderen van de hoektand was meegevallen kon ik niet met een “ja” beantwoorden en vanzelfsprekend al helemaal niet volmondig. Dat was ook geen wonder, volgens dokter V, want onder die hoektand zat een ontsteking. ,,De rest zal minder problemen geven”, zei hij en hij roerde daarbij door een roze papje. Op mijn vraag of dat ook op zou gaan voor dat kleine zwartje naast het gat van de verwijderde hoektand, knikte V en vertelde me desgevraagd dat het kleine zwartje onder de kiezen gerangschikt moest worden en een premolaar word genoemd. ,,Een molaar is een kies, die heeft meer dan twee knobbels op de kroon, en een premolaar is een zogenaamde valse kies of voorkies”. Zo stak ik nog eens iets op.Het roze papje werd  roze klei, werd aardbeienijs en dokter V pottenbakker en ijscoman. Hij schepte het goedje over in een mal, zei me waar ik mijn tong moest laten en stak het geheel in mijn mond en deed later nog eens hetzelfde. Wonderlijk dat er uit dat geklieder een gebit moest voortkomen, maar interessant wás het én…..pijnloos. En dat was het tien dagen later weer! De steeds maar vriendelijke Dokter V ging zoals hij eerder had gezegd, de beet bepalen, kijken hoe of de kaken staan ten opzichte van elkaar. Ik kreeg een modelletje van mijn bovenkaak in, dat moest een deel van het hard geworden roze papje zijn,   en dokter V stopte daar warme was bij. Ik moest aan Madame Tussaud denken en aan Kwik, Kwek en Kwak die ik in de wachtkamer had moeten achterlaten, maar had de dokter al enig zicht op een datum waarop er getrokken ging worden? Dokter V glimlachte en zei me dat hij het bijtijds zou laten weten. ,,Het gaat nog een paar weken duren. Volgende keer gaan we kijken naar je nieuwe tanden en kiezen, de kleur bepalen en zo, het komt allemaal goed”. Ik ben eruit. Ik ga 12 september op dokter V stemmen.   
          

BIJ DE TANDARTS  1

,,Elke behandeling is hier geheel pijnloos”, sprak de vrouw en de kosten? ,,Die vallen reuze mee, met de verzekering is er altijd uit te komen en als u oud bent en slecht ter been, komen ze u halen met een hoge auto. Wist u dat?” Dat klinkt goed, zei ik en wat een mooi vooruitzicht. Nee ik moest niet denken dat de vrouw bij de praktijk hoorde. Zij was niet meer dan een tevreden cliënt. Toen ging de schuifdeur open en een gezette, vriendelijk ogende man in een witte jas liet weten dat ik met hem mee mocht komen. ,,Dat is dokter V ”, zei de vrouw en ze wuifde naar hem en dokter V wuifde terug. ,,We gaan naar de gele ruimte”, zei deze nadat we elkaar de hand hadden geschud. ,,Ik ben van de nieuwbouw zeg ik altijd. Ik ga u een mooie prothese aanmeten, boven en beneden” liet hij me na een vluchtige inspectie weten. ,,Wij vergoeden vijfenzeventig procent van de kosten van het gebit. Niet van de extractie, de sloop noem ik dat. Wat denkt u van woensdag drie uur? Drie uur of half elf, dat is ook nog een mogelijkheid”. Het is nu in gang gezet, dacht ik, er is geen weg meer terug. Een paar jaar geleden klom ik in een andere tandartsenpraktijk nog uit de stoel,toen me tot mijn grote schrik duidelijk werd dat de wortelkanaalbehandeling onmiddellijk plaats zou gaan vinden. Ik had daar de tijd niet voor, dat begreep men daar toen niet …..Nu vroeg ik of mijn hoektand, de veroorzaker van de pijn, alvast getrokken kon worden, dan zouden er nog maar zeven overblijven…… Door mijn angst voor de tandarts was ik hier aanbeland, hét adres voor een even vriendelijke als pijnloze aanpak. ,,Ik zal iemand sturen”, zei dokter V. Een poosje later stelde hij me dokter N voor die voor een pijnloze verdoving zorgde. Wat is alles bij de tandarts toch met sprongen vooruitgegaan, dacht ik in de gele ruimte op mijn gele stoel. Deze mensen weten wat ze doen, zijn vriendelijk en voorkomend en hebben het beste gereedschap tot hun beschikking. ,,Zo, nu zullen we eens kijken”. Dokter N was terug en klaar om de hoektand te verwijderen. Ik keek naar zijn hand en naar het voorwerp dat hij omklemde. Ik herkende het gereedschap en dacht: ach ja, een tang. Sommige dingen veranderen nu eenmaal niet. Vooruit dan maar. Zo dacht N er ook over en weldra had hij de tand in een stevige greep en begon hij te wrikken. Van voor naar achter, van links naar rechts….N deed een rondedansje met mijn hoektand, liet hem alle hoeken van mijn mond zien. Dat viel nog niet mee. ÁÁÁÁ,wat een diepgeworteld kwaad! Ik liet de arts middels een zacht maar doordringend kermen weten dat ik pijn had en zijn optreden niet op prijs stelde waarop hij besloot nóg maar eens een verdovingsprik uit te delen.”Elke behandeling is hier geheel pijnloos”, hoorde ik de vrouw weer zeggen ,,Het komt goed”, zei dokter N, hij komt al los, straks is het snel gepiept”. Plotseling was de gele ruimte overtrokken met een grauwsluier. Ik was zeker nog niet de tevreden cliënt en zat met het zweet in mijn handen. Toch was het klusje, zoals beloofd, uiteindelijk nog snel geklaard. Nadat dokter N de wond had gehecht en had afgedekt met een gaasje waarop ik moest bijten, namen we lachend afscheid, met schouderklopjes over en weer geloof ik. De vrouw zag ik niet meer; zij had me een rozentuin voorgespiegeld maar ik moest eerst nog door de brandnetels, zoveel was duidelijk. Nog twee kiezen en vijf tanden……