Andere koek! De komende drie weken veroorloof ik me een uitstapje naar het grootste wielerevenement van het jaar, de Tour de France. Dat wil zeggen: thuis voor de buis met radio en laptop in de buurt, zal ik dát proberen te vinden wat zich leent voor een "tourflits". Morgen, na de eerste echte etappe, kan je op deze site mijn eerste bijdrage lezen. Ik ben er klaar voor. Jij ook?

Wat moet er van terechtkomen........Het is een huilkind met een rood hoofd, het blaast bellen zonder dat het er om kan lachen. Het brabbelt, zegt nog geen woord en heeft nog niet één tandje. Het is niet aanhankelijk en slaat wild om zich heen. Heeft het de kinderziektes nu gehad of moet het deze nog krijgen? Men zit bezorgd aan het bedje. PostNL is vandaag één jaar oud.  

Een korte ronde vandaag met maar weinig papier. Aan de Lochemseberg piepen paarse bloemen door de coniferen heen en tussen de Voetbal International en het Veterinair Nieuws verkiest een kleine vlieg die zich ophield in mijn tas, het luchtruim. Zo’n teer schepsel, waar zal het straks schuilen voor de regen? Één dikke druppel moet voor het beestje dezelfde uitwerking hebben als een tsunami voor de mens. Het is benauwd. Collega Ria heeft spijt dat ze haar korte broek niet heeft aangetrokken, maar de tassen zijn weer bijna leeg. Nog even en we fietsen naar huis. Klam en kalm. 

“Postbode, bent u de vos?” Natuurlijk ben ik dat en ik zet mijn handtekening in één van de hokjes op het papier. Een grapje moet kunnen. “Hij is niet echt een vos, hè juf?” Het duurt even maar er is altijd een kind dat het spelletje doorziet. Achter muren, bomen en struiken,  overal in de wijk houden de vossen zich schuil en overal hoor ik regelmatig opgewonden kinderstemmen. De laatste dagen van het schooljaar moeten welhaast de leukste dagen zijn. Als ik ,,mijn” groepje weer tegenkom en het groepje ziet mij, steelt één meisje de show als ze roept: hé jongens, daar loopt de vosbode!  

Teamcoach zijn bij het vernielde-pardon-vernieuwde postbedrijf en worden geconfronteerd met problemen zoals daar zijn: post voor De Meern die ergens bij Dordrecht staat en andere post die niet wordt bezorgd omdat uitzendkrachten niet zijn komen opdagen……Is dát het dan? Uit je maar eens jongen, vloek maar eens lekker van je af.  Hij is het hele weekend bezig geweest om er nog íets van te maken, de teamcoach. PostNL……le lange verhalen met steeds weer hetzelfde thema. Een boek om in de ramsj te gooien of een pil waar we ons toch maar doorheen moeten worstelen? De andere, vaste teamcoach is terug van een vakantie en zij zoekt iedere postbezorger op in zijn of haar wijk met een praatje en een overheerlijk gebakje! Het ,,boek” wordt er niet direct interessanter op maar het is wel heel lief.       

We trekken weer van brievenbus naar brievenbus, lezer. Klepper de klepper de klep klep klep. Rock-‘n- roll is er niet van te maken, het zij zo, misschien een blues, De Postbodeblues of De Brievenbusblues…..bekt goed, nu de rest nog. Vriend Willem stuurde mij muziek, bluesmuziek, passend bij het regenachtige weekend. Nummers van John Mayall and the Bluesbreakers, Freddie King, Otis Rush, Buddy Guy en van vele anderen heb ik beluisterd en veel was me onbekend. Wat is het goed om je op terrein te begeven waar je nog niet eerder was. Er is nog zo veel te ontdekken! Véél meer dan klepper de klepper de klep klep klep. Gelukkig maar.    

   

Opvallend deze maand zijn de fraaie wolkenluchten. De foto is van 2 juni. De plek is bekend en bijzonder voor mij. De molen is in bedrijf en toch is het stil. Als ik wat loop te dagdromen schrik ik op als er wat steentjes van één van de grindheuvels rollen.

Wachten op de post. De Rijksstraatweg staat niet op de Tom Tom. Ach ach…..”Sexbierum” denk ik, dorp met duizend mooie vrouwen, een pijpleiding naar Krombach en laat de rum maar zitten. Was ik maar schoenmaker gebleven, zei Ab Verhoeven. Op het schoolplein van De Pantarijn voetbal ik even mee met de jeugd en een meisje roept me toe: u had profvoetballer moeten worden in plaats van postbode. Wat een schatje, niet? 

Koolmees en mus zijn gevlogen lezer, en hiermee eindigt de rubriek Onder de vogels. Zij groeten u en kwetteren “dank voor uw aandacht”. Natuurlijk zal ik contact houden met onze gevederde vrienden en wie weet keren ze nog eens terug. Één ding is zeker: van hen zal ik geen valse verhuisberichten aantreffen tussen het papier, dat is mensenwerk. Wel heeft koolmees nog enig commentaar op de KLM. Hij laat weten dat de luchtvaartmaatschappij niet moet overdrijven met haar zoektocht naar een duurzame brandstof. Onze geelzwarte vriend die zelf al jarenlang op frituurvet vliegt - vooral in de wintertijd – is van mening dat er met vliegende frietkramen nóg meer vogels een plekje tussen de motoren zullen zoeken, met alle gevolgen van dien. En mus in de haag? Heeft hij vanaf het Bomenhof nog iets te melden? Niet veel, hij wil gaan pierewaaien en een beetje gaan jutten en piept wat over de nieuwe partij van pimpelmees. Alle stemgerechtigden hebben volgens hem al eens een DKPT – prik gehad….Ach, neem het mus maar eens kwalijk dat hij DPK verwart met DKPT. Eerst heette de partij van pimpelmees de OBP, nu weer DPK en op internet is het dpkp.nl ,,Wat moeten we er mee”, monkelt mus, ,,met weer zo’n partijtje dat geen naam mag hebben”.    

Tussen de “blauwe brieven” en de rekeningen van het energiebedrijf steken enige felicitatiekaarten met “hoera geslaagd” erop. Het is als het straatbeeld de afgelopen weken;  oranje vlaggetjes prominent in beeld en maar hier en daar een vlag met een tas. Waren “we” op school ook uit vorm? “Het mes erin”, kopt het krantje. Weg met de mislukkelingen, weg met die waardeloze spelers en weg met die bange trainer. Wij eisen succes! Geluk op bestelling! “Het mes erin”, ook in de ontwikkelingshulp, daar komt toch niets van terecht, zeggen Rutte en Wilders in hetzelfde blaadje. Wij hebben het geld zelf nodig want geluk en succes dat zijn dingen die zijn te koop en als dat ten koste moet gaan van anderen dan moet dat maar. Wat kan de mens toch van de kook raken en in de war zijn. Eerst was het een botte bijl en nu moet overal het mes in. Rare snijbonen…. en toch moet ik ook met hén leven, met hen mééleven. Daarom zou ik tegen de niet geslaagden willen zeggen: doe er alles aan en láát er ook wat voor om je doel te verwezenlijken, ga voor een herkansing en tegen de messentrekkers zeg ik dit: snij niet in je vingers.

In het oog van de orkaan, de draaiwind van de waan van de dag, ligt de boerderij met de bijenkasten en het stille slootje. Ik snuif de geur op van vers gemaaid gras. Het doet me denken aan de zomers van een jaar toen ik nog kind was. Er is een man van vijftig overleden, zegt Klaas. Daar stonden we vroeger niet bij stil.

Onder de vogels
          met
                 MUS IN DE HAAG

En zo vliegen we onze rondjes en verzamelen we ons voedsel tussen wezens die het ook niet weten en hun soortgenoten om zeep helpen. Wat is een vogel en wat is een mens, Pieter post? Wij zijn er voor iedereen, fluiten de Christen Democratische Appelvinken en wij zijn bereid onze verantwoordelijkheid te nemen, kraaien de rood gesnavelde toekans. Wij zijn voor groen en wij voor rood kakelen groenlingen en roodborstjes en wij houden van oranje brengt kuifmees uit en de rest telt niet voor ons, maar wat te doen als straks oranje niet telt voor de rest…..?  Het is crisis en men kijkt naar Venus, godin van schoonheid en liefde, die voor even tussen zon en de aarde in staat en men staart zich blind op de Gouden Dageraad en gunt elkaar het licht in de ogen niet. Wat is een vogel en wat is een mens? Laten we voor even onze snavel houden en stilstaan bij de dageraad van de dichter stel ik voor. Arthur Rimbaud (1854 – 1891) is de maker, Hilde Ketelaar heeft het vertaald.

DAGERAAD

Ik heb de zomerdageraad omarmd.

Er bewoog nog niets aan het front van de paleizen. Het water lag doodstil. De schaduwen bleven op de bosweg gekampeerd. Door mijn voetstappen ontwaakten de heldere en milde briesjes, en de edelgesteenten keken toe, en de vleugels verhieven zich zonder geluid.

De eerste hofmakerij volgde op het bospad, al gevuld met frisse en bleke schittering, toen een bloem me haar naam zei.

Ik lachte naar de blonde wasserfall die door de sparren heen haar haren losgooide: aan de zilveren kruin herkende ik de godin.

Toen lichtte ik één voor één haar sluiers op. In de laan, met armgezwaai. Op de vlakte waar ik haar aan de haan verried. In de stad vluchtte zij, tussen de klokketorens en de koepeldaken, en rennend als een bedelaar op de marmeren kaden, zat ik haar achterna.

Boven aan de weg, bij een laurierbos, omvatte ik haar met de vergaarde sluiers en ik voelde iets van haar immense lichaam. De dageraad en het kind vielen aan de rand van het bos.

Bij het ontwaken was het middag.

 

“……..en toen most-ie nog naar Duitsland tegen Portugal kijken”. Op de Zijpenberg houden twee vrouwen een praatje aan het hek. Voor één van hen heb ik post. “Wat heb je voor me jochie. Och gut, de rekening van de tandarts. Begrijp jij dat nou? Dan geef je die man twee tanden en een kies en dan mot je er nog voor betalen ook”. Tja, gaten tussen de linies, denk ik, en Krohn – Dehli die daar induikt en dan nóg een gaatje vindt….. Als je wat weggeeft “mot” je daarvoor betalen.  

“Dit is echt niet leuk meer.” In één van de blaadjes van het postbedrijf staat een verslag van de werkgroep Bezorgen over de nieuwe manier van post rondbrengen. ( bestellen uit drie bundels met buidel en tas). Vooraf waren de dame en drie heren, die gingen ervaren waar wij in Vleuten en De Meern inmiddels al ruim twee maanden mee stoeien, nog vol goede moed. Met een leenfiets kwamen zij aan bij het depot in Vleuten waar het wachten was op de teamleider. “We hadden de tijd om even bij te praten met een postbezorger”, vertelt één van de heren. “Die liet ons in niet mis te verstane bewoording weten wat hij van de nieuwe werkwijze vindt. Zacht uitgedrukt was dat niet erg positief”. ( Drie keer raden lezer, wie die postbezorger was…). Maar de vier postbezorgers, zo gaat het verder in het verslag, lieten zich hierdoor niet van de wijs brengen en namen van de inmiddels gearriveerde teamleider de hulpmiddelen met plattegrond van hun wijk in ontvangst. Toen begon de ellende voor het dappere kwartet……..Ze beschrijven hoe tot twee keer toe de post uit buidel en tas op de grond kwam te liggen……En niet alleen de hulpmiddelen waren voor de postbezorgers een struikelblok, ook de werkwijze viel zwaar. Het was een heel gestuntel met de niet hanteerbare huis-aan-huis en de 24uurs en niet 24uurs post. “Het vraagt om continue concentratie en het risico dat je een fout maakt is vele malen groter dan wanneer je met één bundel loopt”. Uiteindelijk is het testgroepje samen gaan werken. (zo’n kop zou ik ook hebben, maar wij die vroeger bij het circus hebben gewerkt, doen het alleen). Enfin, de slotconclusie van het illustere gezelschap luidde: “Het werken volgens de nieuwe methode wordt er een stuk zwaarder op en zeker niet leuker”. Tja, grappige lectuur. Ik heb er eerst schamper maar later smakelijk om moeten lachen.     

Onder de vogels                       

                            met

                
                    KOOLMEES


Heb je hem gehoord, Pieter post? Lijster is terug! We hebben hem hier in de omgeving een paar maanden moeten missen maar de laatste dagen heeft hij zijn zangkunsten weer laten horen en direct ook maar weer de dagsluiting voor zijn rekening genomen. De dakgootdialogen van merel en merel moesten daar voor wijken maar dat vond je niet erg, zo heb ik begrepen.Variatie is broodnodig zeggen jullie, welnu ook in de natuur is die variatie volop te vinden! Ik moet je trouwens namens ekster hartelijk dankzeggen voor het brood. Die rommelaar weet wel raad met die grote stukken. Nog even en specht – de bonte - die de laatste dagen tot in je achtertuin komt, zal zich ook met grotere regelmaat van zeer dichtbij laten bewonderen. Wat vindt je van zijn rode mutsje? Zo’n hoofddeksel zou ik ook willen dragen, een paar maten kleiner natuurlijk, maar precies die kleur rood.Verder heb ik het niet zo op specht kan ik je melden en mét mij hebben vele kleine vogels het niet zo op Woody Woodpecker. Kijk op de magische machine hoe een jonge pimpelmees een prooi wordt van specht…. Ook onze wereld is prachtig en grimmig, Pieter post, evenals de wereld van de mens. Heb je het laatste nieuws over de ganzen rond Schiphol al vernomen? De rechter staat het vergassen van ganzen toe. Maar wat doet men met de proeven van het telen van andere gewassen op deze plek? Op korte termijn, aldus de rechter wordt dat geen succes, allicht niet, maar op de lange termijn? Blijven de omstandigheden zoals broedmogelijkheden en voedselaanbod daar rond het vliegveld zoals nu, dan komen er weer nieuwe ganzen en gaat het (ver)gasbedrijf overuren maken.  Dus ik zou zeggen: doe iets wat op de lange termijn effectief is en tevens beschaafd. Om vogels uit de weg te ruimen op een manier zoals nu is toegestaan, en dat voor een machine waarvoor wij gevleugelde wezens zelf model hebben gestaan, dat is me al te cynisch. Dat moet jullie eer te na zijn en dus gewoon beter.        

Ze staan het in hun regenkleding onder de oranje straatversiering “typisch Nederlands” weer te vinden en nee, zeggen de vrouwen, ik moet het niet zien als een slecht voorteken voor “onze jongens” in Polen, die zijn wel wat gewend en ik moet ook maar niet iets negatiefs verbinden aan de pioenrozen in hun tuintje, die daar met de koppen naar beneden staan en een potje lijken te janken. ,,Kijk maar eens naar de rest van onze hofjes” kirren ze, ,,dat staat allemaal fier in het gelid alsof ze willen zeggen: laat die Denen maar komen”. Alles is er dus klaar voor en deze vrouwen ook. Zij zijn niet de types die de komende weken zielig op het puntje van de bank gaan zitten treuren om een gebrek aan aandacht. En is dat leuk voor de mannen? Natuurlijk is dat leuk. Maar een béétje treuren en vragen om aandacht is dat óók, vind ik, en de buitenspelregel nog eens uitleggen? Ja, ook dát is leuk. Maar hierbij geldt hetzelfde als voor het zetten van handtekeningen: na de wedstrijd.

Hier bij de (asfalt)molen waar zwager Michael de scepter zwaait, woonde het meisje waar ik zoveel van hou. In deze omgeving liggen vele mooie herinneringen. Vandaag heb ik er na lange tijd weer eens een paar uurtjes doorgebracht en tientallen plaatjes geschoten. Ik heb er drie uitgepikt voor op de site.



,,Laat ze met rust”, gilt een meisje. Het komt van de Trichterberg. Wat gebeurt daar allemaal? Ach…….opgewonden kinderen lopen achter twee scholeksterkuikens aan! De jonge vogels kunnen nog niet vliegen maar piepen wel, evenals hun bezorgde ouders op de dakrand. Scholeksters brengen een hard en schel geluid voort, dat is bekend, maar dit is alarmerend. De kuikens rennen angstig heen en weer en de woorden van het verstandige meisje de diertjes met rust te laten vinden uiteindelijk gehoor. Zo ben ik toch weer even onder de vogels lezer en hoe oud of ik ook ben, jonge scholeksters had ik van mijn leven nog niet eerder gezien. De kuikens gaan nog niet in het zwart en wit van pa en ma maar zijn pluizig en grijs en ze hebben  nog niet de lange oranje snavel. Vader en moeder scholekster zullen nog een paar dagen waakzaam moeten blijven, dat weet het waarschuwende meisje ook. Ze is nog maar vijf of zes jaartjes op de wereld en heeft nog een lange kindertijd voor zich maar ze is al een moedertje in de dop.