Ons lichaam bestaat voor 70% uit water. Zonder water was er op aarde geen leven mogelijk geweest. Beter drinkwater is een van de millenniumdoelen van de VN en natuurlijk staan vele (water)bedrijven klaar met geld en kennis om projecten te steunen in arme landen op dit gebied. Zo ook Drinkwaterbedrijf Noord Holland (PWN) die de wettelijk goedgekeurde 1% van de omzet gewoon is hieraan te besteden. Maar….de PVV, het clubje van ikke, ikke en het buitenland bestaat niet, denkt daar anders over. Nou ja, denken…Als het aan de PVV ligt moet de PWN het geld dat zij uittrekt voor deze noodzaak, gebruiken voor een lagere drinkwaterrekening in de provincie! Deze dwaallichten hebben dus ook al geen idee van het belang van (schoon) water. Je zou bijna zeggen: PWN, sluit het spulletje bij deze lieden maar af voor een maand of wat.

Bij de voordeur ligt een mat met “welkom” erop en voor het raam staat een bordje waarop een hond staat afgebeeld met de tekst: “ik bijt niet, ik amputeer”. Stoer hoor, bijna net zo stoer als “doe eens normaal man!” Doe mij dan maar een krentenbolletje met kaas, maar dan nog; wat weegt er op tegen septemberlicht?, tegen de glimlach van moeder natuur? Ik praat hierover met Erik, voor mij altijd nog Rik en een van mijn beste vrienden. Hij vindt de natuur in de herfst met alle kleurschakeringen nog mooier dan die in de lente en ik stem hiermee van harte in. We praten over lange wandelingen waarop je geen hond (!) tegenkomt en van ’s avonds een goed glas bier. Het is alsof je bewuster van alles geniet als je ouder wordt en dat houdt nog niet op! Wat te denken van de oktobermaand? Ik pak er weer eens de eeuwenoude weerspreuken bij en zie een heel mooie. “Op een warme september verwacht men een droge oktober”.    

Nog net niet met de snelheid waarmee neutrino’s reizen maar bliksemsnel, buiten de aandeelhoudersvergadering om, nog even met 2,6 miljoen je zakken vullen. Baas Bakker, kan je het daarmee redden denk je? Zou je daar je oude dag mee dóór kunnen? Zal ik boos worden, lezer? Me weer eens ouderwets ergeren over de maar niet af te leren inhaligheid van sommige figuren? Of zal ik me mild als deze maandagmorgen, slechts verwonderen en ervan uitgaan dat 12.000 collega’s die op straat (komen te) staan en zich nergens voor hoeven te schamen, iets zullen vinden waarmee zij verder kunnen en dit geheel op EIGEN KRACHT? Kom op, mannen en vrouwen! Tank energie, heb vertrouwen en boor de creativiteit aan die nodig is en zoek dat bij jezelf en bij hen die dichtbij jullie staan en probeer er om te lachen. 

 Waar is Donald Duck?

,,Ik vond het helemaal niks”, zei voetbaltrainer Foppe de Haan bij Pauw & Witteman toen hem werd gevraagd wat of hij vond van de Geert Wilders-show tijdens de begrotingsdebatten. Let wel; toen moest dag 2 van de beschouwingen nog komen…Het meisje met de step dat tegen de stenen praat heeft nog geen weet van Geertje eng en angstig. Zij staart geen naveltje en heeft niets tegen gedogertjes en gedrochtjes. Hoofddoekjes vindt ze even mooi als geblondeerde bokkenpruikjes, kerktorens en minaretten prachtig. Straks als ze groot is zal het meisje dat nu nog tegen de stenen praat met mensen praten. Over de hele wereld. Ze zal alle culturen omarmen, plezier hebben, inspireren, respecteren, liefhebben, mens met de mensen zijn. Zij gaat voor het hoogste. Niet voor de poedelprijs

Je bent weer eens in de wijk die zonder borsten en billen is, de wijk die je eerder “het boek zonder verhaal” hebt genoemd en je luistert naar je voetstappen. Je sleept met H&M en met De Bijenkorf en met weet je veel wat nog al meer en je gaat straks nóg drie tassen halen en daarna nóg eens vijf en je denkt: wat gaat het toch slecht met het bedrijf en dan kijk je in de bruine ogen van een meisje op de step. Waar komt zij ineens vandaan? Ze kijkt je aan en kijkt weer weg en praat tegen...ja tegen wie? En dan weet je het. Het is het meisje dat tegen de stenen en de stoeptegels praat waar we misschien meer van gaan horen maar vandaag niet want je moet verder en je fietst naar het steunpunt naast de school waar de kinderen naar buiten stormen en roepen: hoi, postbode. Een meisje van groep 6 of 7 heeft nóg iets te zeggen want haar vriendinnetje dat naast haar staat kan de koningin nadoen. Dát wil je wel eens meemaken. ,,Maar eerst moet ik iets hebben om vóór te lezen” zegt de koningin en je geeft het foldertje van de Gamma en je gaat er even goed voor zitten en dat doet de koningin nu ook. Ze kijkt vanaf het muurtje waarop ze heeft plaatsgenomen over de speelplaats, ze doet ,,ahum ahum” en leest: léééé den van de láááát ste gene rááál.   

Ome Keessie is gaan hemelen vandaag en het is alsof hij in zijn laatste uren nog de zon heeft opgepoetst en met zijn laatste ademtocht de wolken heeft verjaagd. Voor even of voor langer, voor de duur van een verhaal dat aangedikt en opgesmukt, gekruid moest zijn en altijd om te lachen. Ome Keessie heeft plezier verspreid en toonde altijd interesse. Hij was behulpzaam en heeft talloze klussen geklaard, ook voor ons. Hij stond dichtbij je. Daarom was hij “ome Keessie”.

                                                              Een schitterend vooruitzicht 

Het lachertje en de loftrompet. Het zou zomaar een vaste rubriek op de vrijdag kunnen worden. Wat denkt de lezer daarvan? Voor het “lachertje van de week” het vroegtijdige uitlekken van de begroting dan maar doen? Omdat het t.o.v. vorig jaar toch weer een dag eerder is gelukt? Zou het kabinet – kunst en cultuurminnend als het is – niet ergens nog een potje kunnen vinden om kunstenaar Christo en partner aan het werk te zetten? Ik bedoel, als deze mensen in staat zijn om Arkansas-river in te pakken moet het ook lukken om alles en iedereen aan het Haagse Binnenhof in de incontinentieluiers te slingeren dunkt mij. Maar kom, laat ik de loftrompet steken over Rita Reys. Deze grootheid is inmiddels zesentachtig jaar oud en treedt vrijwel dagelijks nog op. Van haar optreden van een minuut bij het televisieprogramma “De wereld draait door” heb ik intens genoten, meer nog dan de anderhalf uur FC Barcelona- AC Milan. Vanavond kruip ik achter de magische machine om nog maar weer eens van haar te genieten.

Je gooit de post in het houten brievenbusje dat voor in de tuin staat en het papier komt er aan de andere kant weer uit en er is niemand om met je mee te lachen. Ook niet als je vijftig meter verder nóg meer papier tussen de herfstasters vandaan moet grabbelen omdat je je een ongeluk schrikt van een poes die plotseling haar pootje door de brievenbus steekt. Je lacht alleen en je vloekt alleen en het is misschien ook wel daarom dat je erover moet schrijven. Gelukkig kan je even later toch ook met anderen wat lachen en praten. Een van de werklui in wijk G die met kabels en tegels in de weer zijn staat vrolijk fluitend in een container te urineren waarop een collega hem vraagt wat of hij nu doet en dat niet bepaald op een toon en een volume van iemand die eens gezellig wil bijpraten. Het is alsof hij door een megafoon zijn zegje doet en de hele buurt op de hoogte wil brengen van de wildplasserij en dat nu is voor jou het sein om het voor de wetsovertreder, die daar misschien van de schrik op zijn overall staat te wateren, op te nemen en je zegt dat je nooit eerder zo’n comfortabele pisbak langs de kant van de weg hebt gezien, en als je er aan toevoegt dat hij netjes moet doortrekken als hij klaar is kan meneer de omroeper toch ook weer een beetje lachen.

 Dubbelglas

                                                                                                                

In de dichtbundel “De wassende maan” van Rabindranath Tagore (1861-1941) staan prachtige gedichten over moeder en kind. Aan één ervan, “Speelgoed”, moet ik denken op mijn ronde als twee jongens van een jaar of acht om elastieken vragen. Ik geef ze tot hun grote blijdschap een paar handjes vol en….even later geven ze er één terug! “Want anders wordt het ruzie”. Nog wat later vertellen ze enthousiast dat het zoveel elastieken zijn dat de deksel van het potje waar ze het speelgoed in bewaren”er bijna niet meer op gaat”. Er wordt dus nog altijd gespeeld met bijna niets, precies als in het gedicht van Rabindranath Tagore dat hier volgt. Het werd destijds vertaald door Frederik van Eeden.    Speelgoed. Kind, wat zit je tevreden in het stof, de hele morgen spelend met een takje. Ik heb het druk met rekeningen, uur na uur tel ik cijfers op. Misschien kijk je wel naar me en denkt: “wat een vervelend spelletje om je morgen mee te bederven”. Kind, ik heb de kunst vergeten om op te gaan in stokjes en moddertaarten. Ik zoek kostbaar speelgoed en verzamel brokjes goud en zilver. Jij schept je blijde spelletjes met al wat je vindt en ik verdoe mijn tijd en mijn kracht aan dingen die ik nooit kan verkrijgen. In mijn broze kano worstel ik om de zee van begeerte over te steken, en ik vergeet dat ik óók een spelletje speel.    

Bij het ontbijt al, met de slaap nog in mijn ogen, krijg ik het op mijn bordje en onderweg achter de dikke kerk is men ook op de hoogte. ,,Zorg maar dat je snel klaar bent met je wijk, postbode, want het gaat komen”. “Het” is het stel dat een afspraakje maakte boven de Schotse Hooglanden; Depressie Dieter en Orkaanrestantje Irene. Straks komen ze hier de beest uithangen. En dat “straks” is nu reeds, het belooft een dolle dinsdag te worden. De eerste uren is het voornamelijk Dieter die zich laat gelden, Irene houdt de spanning er nog even in. Als ik in wijk G aan de Touwslagerslaan bij de bejaarden kom hoor ik stemmen en gestommel op de gang. Om hier de vracht papier te droppen in de hal met de brievenbussen moet ik een paar keer lopen en als ik terugkom met nog eens het halve Baarnse bos hebben een aantal bewoners – wel tien vrouwen en één man – een aantal bundels reeds van de elastieken ontdaan! Ik zeg: wat is dit?! Willen jullie allemaal postbode worden? Maar denk nu niet lezer, dat er ook maar iemand op ingaat. De oudjes beginnen allemaal door elkaar heen te kakelen. ,,Heeft u de post voor 39?”, ,,heeft u de post voor 57?”, ,,mag ik misschien de post van nummer 11?”, ,,ach mag ik wat elastieken van u?”, hé, Van Schaik, ja ik ken je nog wel hoor”, ,,de post van 99 heeft u die er al in gedaan?” ,,ja ik ken je nog, ik zag het aan je baard” de post voor 125, is er post voor 125?” ,,ach gut die man wordt helemaal zenuwachtig van ons”, ,,nee die mevrouw heeft geen reclame, nee nee persé niet” ,,is er ook post voor 17?” Pfff……. Één ding is zeker; Irene is nu heel dichtbij. 

Het laatste loop ik er wel uit, mijn spit is achter de rug(!), zeg ik tegen de teamcoach. Hij zegt: daar ben ik blij om, je loopt van de week de B en de G. Ik zeg: o. Hij zegt: nee, de B en de G, want de teamcoach heeft humor en is goed gemutst. De B is achter de dikke kerk en de G dat is de wijk waarin mijn bed staat, zo kan ik de post ook eens achterom in het keukentje kieperen en een koffiepauze inlassen. Gut, wanneer komt het nog voor dat de postbode een pauze inlast en een praatje maakt hier en daar. We hebben onszelf wijsgemaakt of wijs láten maken dat daar geen tijd voor is, dat je elkaar en jezelf als blinde paarden voorbij moet lopen. Waar is dat goed voor? Om straks met prinsjesdag te horen dat je er wéér op achteruitgaat? De tijd is rijp, misschien wel overrijp om het anders te doen. Met een opgevoerde motor maak je ongelukken. Ik ga dus meer de tijd nemen onderweg, beste lezer, en hoop zo in mijn schrijfseltjes ook anderen aan het woord te kunnen laten.

 Ze loopt bij me weg. Voor de foto.

Ik loop maar weer eens naar de pomp, voor mijn verslaving. Het draait hier allemaal weer, na de overval van vorige week. Dat wil zeggen: er wordt weer getankt en er gaan weer krantjes en sigaretten over de toonbank. Ik vraag aan de vrouw achter de kassa hoe of het met haar collega is gesteld waarop ze zegt dat hij thuis zit en het “heel zwaar” heeft. Ik probeer me de foto in het krantje voor de geest te halen. Het was de jongen die altijd precies weet waar ik voor kom. Hij heeft dus oog in oog gestaan met die gast met zijn vuurwapen. Daar zat hij op het trottoir, in shock, met een dekentje over zijn schouders, een tiener nog, denk ik en beroofd misschien van de laatste argeloosheid. Hopen maar dat hij het goed verwerkt.  

Septemberrr! Wie wat bewaart, die heeft wat. We vergeten voor even alle moderniteiten op weerkundig gebied en nemen een duik in de eeuwenoude weerspreuken. “Wanneer de R is in de maand, is het weer niet meegaand”. De R dus, de R van RRRillingen die over je RRRug lopen, de R van RRRukwinden  en van RRReken er maar op dat als ik hem nú tegen heb, hem straks wéér tegen heb, De R van RRRegen en van RRReuzendruppels, de R van RRRotweerrr. Maarrr…. Hier is nóg een weerspreuk en waarom zouden we ons hier na vandaag niet aan vasthouden?; “1september heerlijk weer, de herfst zal mooi zijn evenzeer”.