Godslampje of Duivelslicht?

Of het nu over uitwijzigingen of achtervolgingen gaat, je kunt je het hoofd blijven schudden net zolang totdat het van je romp valt lezer, maar dan zou je het schisma binnen het CDA en de val van het kabinet (het konijnenhok en de kooi van de kuifmees) niet meemaken en dat zou jammer zijn. Zucht maar eens diep, zei de dokter en bidt twee weesgegroetjes, sprak de pastoor. Ja ja. Wat ben je blij dat je kinderen niet voor de politiek hebben gekozen want die ,,tak van sport” schurkt iedere dag harder tegen die van de misdaad aan en dan is dit landje niet eens een dictatuur. Ha, een lichtpuntje!, en vannacht krijgen we hier en daar wat opklaringen. Daar zal Mauro dan getuige van zijn want slapen zal er niet van komen, denken we.

Je zet de fiets met het papier tegen een bankje op het gras en je kijkt naar de plek waar ooit een winkelcentrum gaat komen. Straks, als de blaadjes van die ene boom zijn gevallen is dit de enige plek in het dorp waar de twee kerktorens in één shot te vangen zijn. Hier kijk je in het fietsenrek, de open wond van De Meern, en je denkt: laat het nog maar even zo, het is goed. Ook als het geld er is of juist als het geld er is, de plannen goedgekeurd zijn en de vergunningen zijn afgegeven, maak geen haast daarmee. Ieder boek, iedere tekst heeft zijn witregels, ieder lied rustpunten. Je ademt in, door de neus en je snuift de geur op van smeerolie en die van benzine. Je hoort een lied, ooit gezongen in de stal van Huigen, de klanken vermengen zich met de geluiden van ronkende motoren, die van grasmaaimachines en tractoren. Maar kom. Waar heb je de fiets ook weer gelaten….?

Er zijn van die dingen die te dom en te verschrikkelijk zijn om er (genuanceerd) over te praten. Ik bedoel, als de politie het nodig vindt om krijgertje te spelen op de snelweg omdat er een blik benzine is gejat en daarmee een onschuldig mens de dood injaagt is het dan wel zo verstandig, meer blauw op straat? Ik zou zeggen: doe maar niet en zeker niet op de snelweg! Als je toch maar enigszins gevoel hebt voor ruimte en je daarbij ook nog weet hoeveel auto’s er in dit landje rondscheuren ga je toch ook niet nog eens een file creëren? Daar hoef je toch waarachtig geen expert voor te zijn om te weten dat je dan onverantwoord grote risico’s neemt? Maar goed, naar hen wordt ook niet geluisterd, weten we vandaag. Wat rest Pieter post dan nog…Goed uitkijken straks, als hij met zijn papier de weg op gaat. Doe dat ook, lezer!   

,,Postbode, mag ik u iets vragen?” ,,Natuurlijk mevrouw.” ,,Postbode, rijdt u wel eens tegen mijn deur aan?” ,,Pardon?! Nee mevrouw, en ik heb ook geenszins die behoefte. Wel mag ik zo nu en dan graag tegen heilige huisjes aan schoppen en een balletje trappen wanneer er een voor mijn voeten komt. Op woensdagmiddagen begrijpt u wel, als de jeugd vrij is en in de vakantieperiodes natuurlijk. Een balletje hoog houden, even uiteraard, want een postbode moet altijd weer verder nietwaar? Tjonge, tegen een deur aan rijden, het is me nogal wat. Maar vraagt u gerust hoor, ik geef altijd antwoord. Soms kort en bondig en andere keren weer wat uitvoe…..Mevrouw? Mevrouw?!”

Als ik naar de foto kijk denk ik aan winegums. Blaadjes in het water, als snoepjes, fris en fruitig. Het meisje op wie dezelfde bijvoeglijke naamwoorden van toepassing zijn, pakt het schepje en vult een puntzakje. Oei!, er vallen er wat naast. Haar lach is eerst nog een lach als die bij een binnenpretje maar al gauw komt er een grimas op haar gezicht die alles zegt; straks gaat ze de snoepjes oprapen en in haar mond stoppen. 

Herfst. Lange schaduwen tekenen zich af; van benen die nog steeds de weelde niet kunnen dragen, van armen die almaar armer worden. Het meisje op de step stept nog altijd en praat immer nog tegen de stenen. Haar kapitaal bestaat uit glimmende kastanjes die ze heeft verzameld en eerlijk heeft gedeeld met broertje. Herfst. Het vertrouwen in de politiek daalt, een lange schaduw tekent zich af; van een beweging die stijgt in de peilingen.

Snippertjes braakliggend terrein, reepjes onbestemd, waarop rottend onkruid, stronkjes boerenkool nog hier en daar en het karkas van een wasmachine. Naast alles gladgeschoren en aangeharkt zijn het bijna monumentjes waaruit geuren opstijgen van warme appelmoes en pannenkoeken met spek. Menigmaal staat er een vervallen stenen bouwseltje op met roestplekken en korstmossen, met kromgetrokken deuren en spinrag voor de ramen. Ooit was het een café of een smidse, een paardenstal wellicht. Op dit soort plekken hoor je stemmen, ver weg en zie je boeren elkaar met hooivorken te lijf gaan vanwege een handeltje met een gezonde vaars en een ziek varken – het fijne weet je er niet van - en het vervolgens met bier en jenever weer afdrinken. Op dit soort plekken moet men zuinig zijn, hier is de verbeelding aan de macht. 

Je denkt dat het gaat regenen en je weet: daar is een liedje van. Een liedje? Een lied! Van “I Think It’s Going To Rain Today” bestaan vele covers maar het is van Randy Newman. Het is bitter maar bloedmooi. Enfin, het ís gaan regenen op je ronde maar het hindert je niet. Je hebt geen iPod maar je ,,hoort” muziek. “Summer is over” zingt Dusty Springfield, en je ,,hoort” the first lady of jazz, Rita Reys met “Love For Sale” en “Russian Lullaby” Het regent oude liedjes hier in de bloemenbuurt van Vleuterweide. Je hebt er ooit op afgegeven maar deze omgeving, waar ook de eerste blaadjes zijn gevallen, (“When Autumn Leaves” )  kan er mee door én…daar komt Cees! En wat zegt Cees?  ,,Ben je nog altijd aan het werk?” En ,,hoe lang moet je nog?” Juist. Over oude liedjes gesproken…

Je maakt zo nu en dan wandelingen met vrouwlief en dat doe je met veel plezier maar denk nu niet, lezer, dat die tochtjes ons altijd even gemakkelijk afgaan. Soms vraag je je af wat of er in je benen is gevaren, dan is het alsof er bankjes in omvallen of dat er monstertjes met prikkeldraad en piketpaaltjes in rondsjouwen. Ze komen de boel afzetten, denk je dan en je overweegt op die momenten een klaaglied in te zetten, een jengelwals of een klepzeikerrap en je doet dat dan óók nog, maar helpt dat je van je pijntjes af? Overigens, zeuren, zeiken, zaniken - synoniemen te over - melken, meieren, kloothannesen, het kan voor enige opluchting zorgen en wetend dat de deur naar de ouderdom, die je hele leven al openstaat, in de toekomst nog méér kou binnen gaat laten, kan je niet beloven dat je dat niet nóg eens zal doen. Zeuren mag, spreek je af en mekkeren en meieren ook. Even! Maar zemelknopen lezer? ZEMELKNOPEN?!  Dat lijkt op niks, dat doe je niet.

De wereld draait door en doet druk over Steve Jobs en Apple en is dat terecht? Ja! Uitstekelbaars? Ook! Maar? Niks te maren! Nou ja, als het over iMac, iPhone, iPod en iPad gaat ben je als de bankzitter die niet mee kan voetballen omdat hij geen voetbalschoenen heeft. Je voelt je zelfs héél even de mol uit het kinderboek, het beestje dat wil weten wie er op zijn kop heeft gepoept maar het zijn mooie dingen, waarachtig mooie dingen, want “de wereld ligt in de palm van je hand”. Je kan daar lang over nadenken, op je bank.

,,Mooi hè”, zeggen we tegen elkaar. ,,Mooi hè”, zegt een man die ook geniet. We zijn op de Posbank. We klimmen, dalen en halen herinneringen op.We waren hier meerdere keren, ook met de kinderen. Toen zaten we ook op deze bank en lazen we ook de tekst.G.A. POS TWEEDE VOORZITTER VAN DEN A.N.W.B.HIJ EFENDE BANEN VOOR HET VREEDZAAM VERKEER TUSSCHEN DE VOLKEN. DUIZENDEN BRACHT HIJ IN EN TOT DE NATUUR. DE NEDERLANDERS DEED HIJ NEERLANDS SCHOONHEID KENNEN WAARDEEREN EN LIEFHEBBEN. Het is herfst, zomer en lente hier.

De Duitse mysticus Jakob Böhme (1575-1624) heeft het mooi gezegd, zo’n vijf eeuwen geleden. “De natuur is het kleed van het Opperwezen”. En ik, raadselachtige ik, vind het goed, ook als het Opperwezen een vrouw is, want dat denk ik, en ook als het kleed het Opperwezen is. Ik bewonder tóch wel en raak er niet op uitgekeken. Vroeg in de morgen al, gegrepen door nevelstrepen, duizelig van de dauwdruppels, zijn Annie en ik op de Hoge Veluwe en drinken ín. We zijn er vol van lezer. Ik doe er wat foto’s bij.