WINDWAARSCHUWING     Onrustzaaier oproerkraaier onbehouwen Jantje / Brokkenmaker potsenmaker opgewonden standje / Straatvechter blaaskaak gevreesde opponent / Thuisfluiter uitschot losbandig element / Opgezwollen woelrat onstuimig sujet / Huilerige draaikont boosaardig portret / Laaielichter losbol opgeklopt verhaal / Drammerige galbak lelijke vandaal /  BLIJF WAAR JE BENT.

 Mijn alter ego zegt: hij gaat het in de wind slaan… 

Levensangst, doodsangst, faalangst, vliegangst, stralingsangst, tunnelangst, bindingsangst, verlatingsangst, duizend angsten kent de mens, zelfs postangst. De actrice Kitty Courbois doet er in Opzij – ja, die lees ik ook – een boekje over open. Vroeger stoomde moeder Courbois, die eenzaam en depressief was, de post van haar kind open en kwam zo van alles aan de weet en met de post aan haarzelf gericht vluchtte ze naar haar kamer, deed de deur op slot, stalde alles uit en raakte dan in paniek en de actrice heeft precies hetzelfde; “pure postangst” en ook de derde generatie is er mee behept en niet alleen voor de brieven van de bank en de belasting maar ook voor de leuke post is er die angst. Ik heb er nooit bij stilgestaan dat er zoiets bestond. Natuurlijk, de sleetse grappen over rekeningen en blauwe brieven die er worden gemaakt zijn me bekend en ook het uitkijken naar “leuke post” en “gezellige post” maar “postangst…” Misschien zijn er op mijn rondjes achter al die brievenbussen ook mensen die er last van hebben. Zij mogen mij een lastpost vinden.  

In de categorie bruggen en viaducten heeft de Gemeente Utrecht met de Gooisebrug de landelijke betonprijs in de wacht gesleept. Bij het lezen van dit heuglijke feit moest ik denken aan een andere brug, een heel gevaarlijke… Je kon die brug zien liggen vanaf de Groenedijk. Hij lag daar vlakbij de rokende schoorsteen van Douwe Egberts. ,,Daar moet je over als je naar de stad gaat”, zeiden de grote jongens. En ik, amper een turf hoog, begreep daar niets van. Wie zou daar nu over willen? Over die hoge brug? ,,Ik kan het beste maar nooit groot worden”, dacht ik ,,en nooit naar de stad gaan”. Jaren later is een en ander me duidelijk geworden; de “Goozenbrug”- dat zeiden we toen – was de Gooisebrug, daar fietsten we over op weg naar de tandarts, en die hoge brug bij de koffiefabriek wás helemaal niet hoog! Je hoefde niet eens over die bogen te fietsen…

De Duitse fiscus heeft zijn pijnlijke fout hersteld dus doen we niets met koeienvlaai, lezer. De mist is opgetrokken, de mest kan blijven liggen. Ach, de nevel van november…O land van mest en mist, van vuilen, kouden regen, dichtte P.A.De Génestet (1829-1861) in BOUTADE.

Doorsijperd stukske grond, vol killen dauw en damp. Maar de koeien lopen nog buiten!

Aan de rand van het dorp bij de Loswal aangekomen, laat ik de fiets met het papier voor even achter me en loop ik naar de koeien aan het Haarpad. Er is geen levend wezen die de capriolen van de mens beter op de kant kan zetten dan de koe. Als je haar in de ogen kijkt kan hetzelfde gevoel je bekruipen wat je krijgt als iemand bewust met de kont naar je toe gaat staan. Je moet er vatbaar voor zijn uiteraard maar een bezoekje aan de koe kan de zwevende mens weer met beide voeten op de klei zetten. Ik zou zeggen: wat vandaag heilzaam is voor de postbode daar zouden morgen commissarissen en voetbaliconen hun voordeel mee kunnen doen, en nu we toch zo prettig bezig zijn; wat zou er toe kunnen bijdragen om de Duitse belastingdienst weer bij zinnen te krijgen? Iets met koeienvlaai?

Juul Voortman (10) en Gijs van den Sande (11) redden Nick van Berkum (10) van de dood. Gijs: ,,Ik ben niet echt een vriend van Nick, maar hielp hem omdat hij een klasgenoot is. Iemand anders had ik ook geholpen. JE KUNT NIEMAND TOCH ZOMAAR LATEN DOODGAAN?” Geert Wilders (48) wil 4 miljard bezuinigen op ontwikkelingshulp. Geert: ,,Bezuinigen op ontwikkelingshulp kan rekenen op veel steun onder de bevolking. HET DOET BOVENDIEN GEEN PIJN IN NEDERLAND.” -  JE KUNT NIEMAND TOCH ZOMAAR LATEN DOODGAAN? HET DOET BOVENDIEN GEEN PIJN IN NEDERLAND.

,,Kan je het nog zien, moeder?” ,,Ik zit te schemeren, vader”. Waar het voor mijn vader algauw te donker was hield mijn moeder van het schemeruurtje, dat meer dan eens werd ingekort zodat mijn vader bij het “grote licht” de krant kon lezen. Moeder las op die momenten haar eigen krant, dat gaat goed bij schaars licht. Contemplatie. Wat moeder overdacht of waar ze aan dacht of van droomde heb ik nooit gevraagd. In de loop van november kwam ze dikwijls op de proppen met: ,,wat wordt hij mager hè?” En altijd was er wel iemand die wilde weten wíe er mager werd waarop moe dan triomfantelijk met ,,de kalender” voor de dag kon komen. Ik zit dit alles te overpeinzen in mijn donker schuurtje en als ik me weer richt op de actualiteit zie ik van hieruit Annie aan tafel zitten lezen en moet ik lachen. Het licht van de lamp boven de tafel valt precies op haar neus. Ha! Ik ben met een clowntje getrouwd.   

Hahahahaa! Sinterklaas - de nieuwe – zette voet aan wal en bibs op schimmel en reed “met losse handen” en een theatrale lach door de straten van Dordrecht, terwijl St. Lieven ons conform de oude weerspreuk met vorst kwam gerieven. St. Lieven? Ja St. Lieven oftewel de Heilige Livinus van Gent. Kijk op de magische machine lezer en huiver. Volgens de legende werd bij deze bisschop de tong uitgerukt. De afbeelding van het schilderij van Pieter Paul Rubens, De marteling van de Heilige Livinus, laat niets te raden over. Niet naar kijken vlak voor het slapen gaan, zou ik zeggen, dan maar liever een beetje lachen met Sinterklaas. Een amper zevenjarige schelm uit Zottegem, een Tijl Uilenspiegel de tweede, zei toen hij het werk van Rubens zag: Amai, zomaar bij St. Lieven dien tong uitrukken…tis zonde, ge kunt zeker en vast tien keer beter sinniklaas een poot uitdraaien.    

Ja ik wil…zei ik maar ze ratelde maar door. Het was in de Globebloemstraat in Vleuterweide, vanochtend, het kan zomaar elf over elf zijn geweest en de niet onaantrekkelijke vrouw was met de bladblazer in de weer en had het apparaat voor even het zwijgen opgelegd. Ja, het was wel een heel werk maar zo’n ding was toch wel erg handig, het was een aanbieding en ze had hem al elf keer gebruikt, ook bij de buren en de overburen had ze al geblazen en morgen zou ze naar haar ouders gaan om daar ook te gaan blazen en zo ging ze maar door en of ik wel wist van de verschillen tussen de ene bladblazer en de andere bladblazer want dat loog er niet om en het moest toch ook een beetje handzaam zijn, een bladblazer, want er waren toch nog veel onhandige bladblazers op de markt én….het was zo fijn dat de blaadjes droog waren want ,,weet u postbode,dat blaast toch een stuk prettiger”. Ja ik wil het geloven, zei ik. 

Volgens de vrije encyclopedie op de magische machine is het vandaag vijftig jaar geleden dat Brian Epstein in de Covern Club in Liverpool The Beatles ontdekte. Yesterday….Gut, toen moesten we op de zaterdag nog naar school. Het schooltje in De Meern waar ík ontdekte dat er godzijdank niet alléén maar grijze muizen voor de klas stonden die les gaven volgens het boekje en opkeken tegen mijnheer pastoor en almaar ja en amen knikten. Hij was sensitief, meester Kuiper, en kunstzinnig als The Beatles. Menigmaal pakte hij zijn melodica onder de rekenles en begon te spelen. Wanneer we zangles van hem hadden stonden er mensen buiten te luisteren naar onze canons. Hij was iemand die oprecht interesse toonde en je daarmee iets van een hogere beschaving bijbracht. Meester Kuiper en The Beatles; buitenbeentjes die er toe doen en je bijblijven.  

De heldere kleuren op de voormalige Antillen botsen met de Hollandse symfonie in grijs. Het contrast is groot. Het is als De Droom van Henri Rousseau naast De Bomschuit van Jacob Maris of een van de kleurrijke latere werken van Gauguin naast Mauve’s Terugkeer naar huis. Terugkeer naar huis…….De koningin is moe maar kan de slaap niet vatten, ze rilt en neemt een extra deken. ,,Koud rotland”, moppert de majesteit en dan is het ook nog eens maandag.

                        Op een keer moest ik naar de maan lopen

Je bent weer even op de vestiging Vleuten aan de Albert Schweitzerlaan dus is het tijd om het nuttige met het aangename te combineren. Even lol maken. Collega Bas heeft het clublied van F.C. Barcelona op zijn mobieltje en gaat dat nú laten horen en zo loop je met Leo, Bas en Ed, hij is de echte fan, zomaar ineens samen met tegenstander en aartsrivaal Real Madrid naast je, de grasmat van Camp Nou op. Wat een ambiance! Honderdduizend uitzinnige toeschouwers juichen en zingen ons toe en roepen: Barca, Barca, Barca! Wekenlang hebben ze er naar uitgekeken en vanavond gaat het dan echt gebeuren. Toch heeft Guardiola misschien een probleempje. Er staan vijf Messi’s op het veld.   

Duivelslicht dus lezer, het valse lichtje in de vergaderkamer van de CDA-fractie. Waar anderen met en bij iedere lichtbron wonderen verrichten en hebben verricht, denk aan de grote schilders, zijn politici  – zij van de normen en waarden – alleen in staat daar een armoedig schimmenspel bij op te voeren. Karakterloos, fantasieloos, gewetenloos.