De oude man laat het kind van de glijbaan glijden en nóg een keer want er is nog tijd, en wil de kleine ook op de schommel en op het klimrek? Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel onderweg maar vanwaar de rimpeling op het water? De postbode dient oog te hebben voor zijn omgeving, niet alleen voor zijn bundels papier en niet alleen voor groei en bloei en de glimlach van het mooie meisje. Wat te denken van rondslingerend speelgoed, dat is ook iets of van vergeten gereedschap; een hark op het tuinpad met de tanden naar boven gericht en een zaag met het blad zo half en half in de vaseline….en heb ik al melding gemaakt van de klemmende hekjes en de slapende kat? Ogenschijnlijk gebeurt er niet veel onderweg maar overal zijn er tekens van leven en bijna alles is in beweging. Ook de oude man en het kind. Ze hebben het speeltuintje verlaten en staan aan de rand van de straat. Klaar om over te steken.

Plezierig uiteinde, lezer, en een goed begin!

De romantici in Veldhuizen hebben zich nog eens ingespannen en de puntjes op de i gezet. Het heeft gesneeuwd in de stad van Dickens en alle lampjes branden en “Hohoho” is er ook en verder? Het is stil in de wijk. Het is alsof ik onder een stolp met het papier loop te sjouwen.  Twee meisjes lopen met een hond, iemand kijkt onder de motorkap van zijn auto en ach, wat schattig, een kleine jongen steekt een rotje af, één! Het stukje vuurwerk doet me denken aan de kerstboodschap van de koningin. Je denkt al gauw; als dat maar aankomt. Want hoeveel hints heeft een mens nodig? En hoeveel aanwijzingen het huidige kabinet voordat er daar wat lampjes gaan branden? De boodschap van Beatrix is er niet alleen een om in te lijsten maar vooral een om er flink mee aan de slag te gaan. 

Het is nog net geen vloeken in de kerk, maar wat scheelt het. Rond het pand naast de dunne kerk, bij Van Gool assurantiën, loop ik te spoken en bid ik achteruit omdat het papier weer niet op nummer ligt en ontdek ik daarbij het Pakkenlaantje.  Nooit eerder gezien. Het Pakkenlaantje Hendrik Pak oud Merenees 1938-heden staat er op het blauwe bord. Het stelt niet veel voor maar genoeg om de kleine smid voor mijn geestesoog te laten opdoemen. Hij moet zich inspannen om het  paard in toom te houden om het van nieuwe ijzers te kunnen voorzien. Arie Verkerk voert de eenden in de Oude Rijn en bij schoenmaker Van Engelen klinkt een kerstlied. Zo komen heden en verleden samen en gaan de levenden hand in hand met de doden. Op de Rijksstraatweg bij Van Schip maak ik een praatje met Truus. Zij ontdekt tussen haar post een schrijven gericht aan haar vader Job. Hoe lang is hij al niet vertrokken…Fijne kerstdagen, lezer.  

Het simpele postwerk is voor hen die mijn wijken hebben voorbereid kennelijk te hoog gegrepen. Ik passeer onderweg een vrachtwagen met bagger en dat spulletje ziet er vele malen overzichtelijker uit dan de bundels papier die door mijn handen gaan. Op een aantal adressen sta ik drie keer op de stoep, dat is om op te schieten, gelieve bij dit laatste woord de klemtoon op de eerste lettergreep te leggen. Tien tegen een dat de ketellapper het van mij verliest als het op achteruitbidden aankomt. En zo staan de kerst – en nieuwjaarswensen vandaag in schril contrast met het platte proza van de bezorger. PostNL is de VVD-er die met alle geweld 130 km. per uur wil rijden maar bij wie je bij 110 al doodsangsten uitstaat, om het maar niet te hebben over het links afslaan…Verder is het een prachtige dag, lezer.  

De bejaarde vrouw die in de hoek van het hofje naast de poort woont, moet me vanaf haar plekje aan de tafel bij het raam al bijtijds hebben gezien want ze staat in de deuropening als ik nog bij haar buren ben. ,,Vat geen kou”, zeg ik. Ze staat met een envelop in haar hand en als ik bij haar op de stoep sta zegt ze: ,,Ach postbode, kunt u dit ontcijferen? Ik kan de postcode niet lezen. Wat denkt u? Is dit een P of een D? Komt u even verder, ik heb de koffie klaar”. In haar keukentje staat de koffie reeds ingeschonken….,,Suiker en melk postbode? Ach, misschien kunt u dat zelf’. ,,Het is een D”, zeg ik. ,,O een D ik dacht het al wel hoor maar…ja, ziet u….een kennis heeft me geschreven, nu ja….een vriend van lang geleden”. Het is even stil en dan komt mijn reactie “o wat leuk” op hetzelfde moment met haar aanvulling “hij is weduwnaar geworden”. ,,Al een jaar geleden, hoor” zegt de vrouw. ,,En ik ben ook al weer bijna twintig jaar alleen.We hebben elkaar zo lang niet gezien….en ik weet niet of ik zijn brief….gut, hij woont helemaal in Wemeldinge…” Ze moet een beetje blozen. ,,Dat is toch Zeeland?” Ik knik en zeg dat de post daar ook komt en ,,mevrouw kan ook een kerstkaart sturen….” Plotseling lacht ze als een meisje en zegt: ,,Ik zal u niet langer ophouden. Bedankt voor eh…..” Voor de postcode?”, zeg ik. Ze lacht en laat me uit.   

Ze komen niet in aanmerking voor de World Press Photo maar altijd als ik een stapel hout zie, moet ik
er een foto van maken en steeds moet ik daarbij aan het schone gedicht van Willem Hussem denken.

                                                                  al dat hout
                                                                  bij de haard
                                                                  voor een vuur
                                                                                           
                                                                  warmte vergt
                                                                  jaren groei
                                                                     

Bakken regen, bergen post en dan is er nog de wind…Wat is een mens toch rijk. ,,Je treft het niet”, zegt een man die de straat oversteekt, op weg naar zijn auto. Ik zeg hem maar niet dat ik juist aan vrouw en kinderen liep te denken en zeg hem ook niet dat als ik het niet tref, niemand het treft. Nee, de man die de straat oversteekt en rammelt met zijn autosleutels heeft haast of hij is bang voor de regen, of allebei en wil alleen “zegt u dat wel” van me horen en ik kom hem tegemoet, praat hem dus naar de mond en zeg: zegt u dat wel. Verder is het maar stil op straat maar dan, vanuit die stilte, klinkt het plotseling “hohoho”, ik schrik ervan. Het is een kerstman, een van de vele, ze hangen aan bomen, daklijsten en vlaggenstokken, maar deze is bevestigd aan de deur, juist boven de brievenbus en zegt dus hohoho en ik geef hem een ,,niks, hohoho of breng jij het papier weg?” Maar dan valt mijn oog op het venster en daarmee op een complete stad…….Dit is de stad van Dickens,  de stad van A Christmas Carol. Dat zal Scrooge zijn en daar is Cratchit, de klerk en is dat kleine ventje niet Tiny Tim? Allemachtig, ik heb de kerstverhalen nog; Het Carillon, De Bezeten Man, De Krekel bij de Haard…Die moest ik maar weer eens fijn gaan lezen. 

Op 14 december 1963 schakelden de eerste bewoners van Hoogezand-Sappemeer als eerste gasverbruikers van Nederland over op aardgas uit Slochteren. Ons land begroette in die dagen de 12 miljoenste inwoner en Wim Kan verwerkte die gebeurtenissen in zijn oudejaarsconference. (“Twaalf miljoen oliebollen op aardgas..”) Ik zat toen op de LTS aan de Schoolstraat en wij van het eerste leerjaar hadden aardrijkskunde van meneer Mulder. Tijdens de les, de eerste na de kerstvakantie, hebben wij het lied van de twaalf miljoen oliebollen wel twintig keer moeten zingen want meneer Mulder was een fan van Wim Kan maar tekenen kon hij niet, hij kwam nooit uit. Het schoolbord was altijd te klein. Hij had dan de gewoonte zijn geklieder op de muur voort te zetten. Op die bewuste dag, begin januari 1964, deed hij een poging de kaart van Europa op het bord te krijten en nu vraag ik me af of hij naast zijn ,,handicap” wellicht een vooruitziende blik had, want de laars van Italië, de voetbal Sicilië incluis, alsmede Griekenland, twee landen die zoals we nu weten in economisch opzicht in zwaar weer verkeren, kwamen er op de muur onder het schoolbord zo’n beetje bij te hangen. We moesten gaan staan om er een touw aan vast te kunnen knopen en groot was de hilariteit toen ergens onder Palermo, op de plint, het krijtje in tweëen brak. En wéér moesten we invallen toen meneer Mulder ,,zijn lied" nog maar eens aanhief. 

Het praten komt eerst / dan schuift een slinger ganzen / dwars langs de hemel.

Jan Caro.

Gisteravond laat, toen ik de schuurdeur op slot draaide, hoorde ik ook de ganzen maar ik zag ze niet. Ganzen op weg naar het zuiden, het ontroert me altijd. Merkwaardig genoeg lees ik veelal in de winter veel haiku. De drie regels, de zeventien lettergrepen van de haiku – haiku is enkelvoud én meervoud – zijn een neerslag van een moment, veelal een natuurervaring, en die moet je tijd geven om aan te laten komen. De eenvoud, er is geen woord teveel bij deze dichtvorm, laat veel ruimte en die nodigt uit tot onderzoek en beleving. Als schrijven schrappen is, de kunst van het weglaten, dan is de geslaagde haiku daar een schoolvoorbeeld van. Veel haikudichters hebben zich deze discipline pas op hoge leeftijd eigen gemaakt en zijn er ware meesters in geworden. Misschien slaag ik er ooit ook in. Hier is nog een mooie, van Max Verhart. Voor ik de ganzen / in hun vlucht heb geteld / verschuift het patroon. Talloze mensen hebben waarschijnlijk ooit meegemaakt waar de dichter melding van maakt. Maar hoe is dit beleefd? Maak er maar eens een haiku van, kort, bondig en in alle eenvoud…Tot besluit nog ééntje lezer, misschien krijg je ook de smaak te pakken.Weer een over ganzen; In de ijle lucht / schrijven veren van ganzen / het lied van de winter. Marian van der Eyk.  

En zo zijn we weer aanbeland in Tussen kitsch en kitsch , lezer. Volgens de baas brengen we de kerst bij u thuis en in de vorm van een kaartje is me dat best, maar met glittergeweld waarmee op vele adressen reeds vensters en deuren zijn behangen, gaan we uiteraard niet slepen. Heel gekke dingen die een aanslag op je ogen plegen en tevens op je lachspieren werken, zoals flikkerende rendieren met een schofthoogte van een paar meter en arrensleden met “ho ho ho “ roepende poolhonden daar voor, heb ik nog niet gezien. Maar wat niet is kan nog komen. Mocht ik dit soort curiositeiten in het vizier krijgen dan beloof ik bij deze daar in woord en/of beeld uitgebreid verslag van te doen. Overigens, ik ken mensen – en zie, hier hebben we al een beginnetje – die van hun venster een sterrenhemel maken. Dit gaat met behulp van zuignapjes….Zo en nu eerst maar eens een schaap of wat sponsoren voordat we de kerststal van zolder halen. Henk Bleker mag dit jaar de ezel zijn.   

Raadslid Gerda Oskam in De Brug: ,,Het bestuur, de ambtenarij in de stad Utrecht heeft werkelijk vaak geen idee wat hier in Vleuten-De Meern gebeurt”. Ook niet van wat er niet gebeurt waarschijnlijk, voeg ik hier aan toe. De ondernemers aan de Zandweg hebben er wél een idee van; zij worden al drieëntwintig jaar door stad en provincie aan het lijntje gehouden als het over het winkelcentrum gaat en daar komt nog eens vijf jaar bij voordat daarmee een begin zal worden gemaakt lees ik in Ons Leidsche Rijn. Hansen Verf & Wand kan daar niet op wachten en vertrekt naar de oude kern van Jutphaas. Hansen “de schilder”, een begrip in ons dorp en hier nauwelijks weg te denken, vertrekt…Al ben je nog zo gecharmeerd van de open wond, het braakliggend terrein in De Meern zoals ik, dit doet me toch pijn. ,,Als het winkelcentrum ooit klaar is, komen we wel kijken”, zegt Cathy Hansen. Wel, dan gaat ze hetzelfde zien als dat wat wij zullen zien, als we er tegen die tijd nog zijn; koopschuren als de Jumbo, het Kruidvat en de Verfsuper…    

Op Facebook – soms kijk ik over Annie’s schouder mee – zag ik neef Rik als Sinterklaas en zijn kinderen Sara en Max als Zwarte Piet. Nog altijd zijn de Van Schaiken gek op het Sinterklaasfeest. Voor mijn geboorte speelde pa Van Schaik jarenlang voor de goedheilig man en in de tachtiger jaren toen onze kinderen nog klein waren en geloofden, was broer Wim een Sint met allure en zus Dinie een prima Pietermanknecht. Zij bezochten familie en bekenden en deden scholen aan in Montfoort en De Meern. In de jaren zestig was Henk een Zwarte Piet die nergens voor terugdeinsde; hij liep werkelijk over daken en klauterde op schoorstenen. Op een middag bij één van die capriolen, waaide zijn Pietenpet af en het contrast tussen zijn vlasblonde haar en zijn zwarte gezicht was groot en de consternatie aan de kinderrijke Groenedijk niet minder. Een ongelovige puber, Ria Koot, bazuinde over de dijk: ,,het is Henk van Schaik!” We wisten niet hoe snel we dat ,,verraad”, die ,,vuige bewering” moesten tegenspreken om het feest voor de kleintjes niet te bederven. Vandaag sta ik even stil bij alle Sinterklazen en Zwarte Pieten die deze dagen kleur geven en zeg ik: hulde!      

                                                        Sinterhaas

LIEVE SINTERKLAAS   Schenk mij een villa in de stad / Doe mij een buitenhuis of wat / Een tuin een boompje met wat geld / Een kar met paard een voetbalveld / Een limousine met chauffeur / En ’t is misschien een open deur / Ook iets van kunst u kent dat wel / Een Titiaan een Rafaël / Een Appel en een Constant / Een zelfportret van Rembrandt / Of meerdere u moet maar zien / Ik vraag u ook een vliegmasjien / Wat wijngaarden in Frankrijk / Een golfterrein omvangrijk / Een zeiljacht rood met grijs / Een koninklijk paleis / En twee paar nieuwe sokken.