SURFEN

De magische machine is het de laatste maanden meer dan voorheen nog. Hij brengt me na enig gerommel aan zijn toetsenbord naar de muziek die ruwweg tussen 1600 en 1750 is gemaakt. Barok! Zoals Christopher Columbus destijds min of meer per toeval Amerika ontdekte zo ontdekte ik toevallig (?) via Bert Kaempfert meen ik, Alison Balsom, Sergei Nakariakov, Maurice André en  andere vermaarde trompettisten die veelal naast modern werk juist ook barok spelen. Haydn, Vivaldi, Torelli, Marcello en vele anderen en toen was dus het hek van de dam. Het hek voor het uitgestrekte onbekende terrein is weg! Leve de vrijheid! “Dat is nu echt surfen”, leefde zwager Rini mee, hij is de sport ook machtig en wie is dat niet tegenwoordig. Geen brug is nog te ver, geen zee meer te hoog. Locatelli trekt aan mijn jasje, Pergolesi pakt me bij mijn lurven en over Locatelli gesproken; de oudere lezer kent ongetwijfeld minimaal één werk van deze grootheid. Ik verklap niks, maar ga voor de aardigheid eens naar you tube, en tik Locatelli in met violin concerto in D major…..Weet je waar en wanneer je dit voor de eerste keer hebt gehoord? Laat me het weten, wanneer je tijd hebt.      

LULLETJE

”Ik pak hem”, zegt hij en je denkt: nu komt het, er gaan klappen vallen, er volgt een knokpartij, Jeremain gaat Joris misschien wel lens trappen. Staat hij daar lullig aan een shirtje te trekken. Maar wie is nu het grootste Lulletje Rozenwater? Jeremain Lens of Joris Mathijsen?  De tijden veranderen. Vroeger was het ondenkbaar dat een centrale verdediger van Feyenoord na de wedstrijd werd opgewacht. En niet alleen in De Kuip!   

20 februari 2013 Ulu moskee en muziekcentrum in aanbouw  

 

 

20 februari Station Utrecht

18 februari 2013 Op de bouwplaats aan de Luzernevlinder

 

 

 

 

TE GORTIG

Van Mannetjes in Bomen gaan we niets meer horen, lezer. Zij staan niet alleen met de rug naar Den Haag maar ook met de rug naar Rome, Jeruzalem, Mecca en Varanasi. Zij staan soms zelfs met de rug naar het leven, verdiepen zich niet, zijn niet op de hoogte maar hebben wel commentaar. Mannetjes in Bomen schrijven op muren en glazen met de onderbuik. De communicatiemiddelen staan vol met hun rommel. Ze nemen soms bezit van je, de Mannetjes in Bomen, en stelen van je tijd. Het wordt me te gortig. Ik laat ze niet meer toe op deze plaats, ze moeten eerst maar eens naar school.   

7 februari 2013  Restant bloemenveiling. Op en rond deze plek zullen 350 huizen worden gebouwd.

 

 

 

 

 

ONTSNAPT

Het is lang geleden. Het was koud, of “kaaaaauuuuud” zoals Harry het kon zeggen. Klokslag half acht stapte ik verkleumd de werkplaats binnen, Joep en Gert volgden huiverend, met opgetrokken schouders. De kachel was uit, op het water waarin de kwasten stonden lag een dun laagje ijs, verf was ongetwijfeld ingedikt, stopverf stug. Joep had ergens nog een binnenklusje en ik moest eerst ruitjes snijden en daarna flessen met terpentine, wasbenzine, thinner en ammoniak vullen voor het winkeltje. Gert ging ergens werk opnemen maar maakte nog wel de kachel aan. Ik hield me bezig met het snijden van glas maar koud bleef het in de werkplaats, het kacheltje gaf amper warmte af. Na een lange morgen werd het schafttijd en zat ik rillend aan de boterhammen met kaas. Zo kon het niet langer, dacht ik. Hout was niet voorhanden en aan kolen en papier ontbrak het ook. Ik zou maar eens wat thinner in het ijzeren monster gieten, dacht ik en pakte een maatbekertje, vulde het met het oplosmiddel en goot het in de kachel….. Als raketten die werden gelanceerd schoot een vlam naar het plafond en mijn hart naar mijn keel en kwam ook baas Gert de werkplaats nog binnen. Wat had ik gedaan? Wat oliedom! Lang stond ik te trillen op mijn benen, als die vlam een centimeter hoger was gekomen was alles de lucht ingegaan, de boerderij van Schipperhein en de kantoorboekhandel van Niek van Kooten incluis. Ik wist het zeker: het dorp was aan een ramp ontsnapt.           

KOUD

Als het koud was, was het "botterig" of "steenderig" voor de buurman op de Dijk. Hij drukte zich menigmaal uit in zijn eigen taal."Botterig"en"steenderig"stonden en staan niet in de Dikke van Dale en toch waren zijn uitdrukkingen waarbij "steenderig" als "stiiinderig" klonk niet zomaar uit de lucht gegrepen, immers: "zo koud als een bot" of "koud tot op mijn botten" en "zo koud als een steen", "steenkoud", zijn bekende begrippen en vallen wel onder het Algemeen Beschaafd Nederlands. Het is rond het vriespunt en toch vind ik het koud al was het een paar dagen geleden kouder. Als het koud is denk ik aan hoe Harry zich van dat woord bediende.Waar Karel repte van een "uitgesproken dag" als het een mooie zonnige dag was,"uitgesproken" mooi, zo was het koud als Harry dat zei, daar hoefde niemand aan te twijfelen. Het was dan zó koud dat het hem pijn leek te doen, "ou" werd "au" en hij maakte het woord langer. "Kaaaaauuuuud", klonk het dan uit zijn mond. Enfin, morgen is het minder koud volgens de berichten.       

BOUWBEURS

Emissievrije epoxyvloeren, recyclebare dakpanelementen, robuuste cirkelzagen met lichte voetplaten van aluminium, accu - slagschroevendraaiers duurzaam en krachtig, vernieuwde dakramen, lakfrezen voor het verwijderen van verf - en laklagen in één werkstap en nog véél meer. Maar niet alles is nieuw. Zeker niet voor zwager Peter die voor mij een kaartje heeft geregeld. Hij is als zelfstandige zonder personeel van alle markten thuis in de bouwwereld, maakt makkelijk een praatje en gaat graag in discussie. Maar alles op zijn tijd natuurlijk. Voorbij de kunststofkozijnen bij de alleszuigers en dompelpompen zien we twee mooie meisjes in latex. Mijn zwager had het daarnet nog gezegd: ze printen van alles tegenwoordig.      
 

               

 

 

 

Sloop school Mereveldlaan

 

 

 

 

 

                               

 

 

BEGRAFENIS

Daar lag ik, in een container met een werkbank erin en alles om te lassen. Wat moest ik daarmee. Ik werd erin begraven, in die ijzeren kist, het kerkhof was nu zo ongeveer wel vol. Ik moest even doorzetten, werd er van boven tegen me gezegd, het zou allemaal wel loslopen, ik moest rustig gaan liggen, mijn ogen dichtdoen en dan zou ik eens zien……Was het een dienst of een mis geweest, was mijn favoriete muziek gedraaid, hadden er mensen gesproken? Ik hoorde de visboer op het plein: “wat zal het zijn mevrouw, kibbeling of makreel”, het leven ging door, Arie, van De Schalm, was al weer bezig met de voorbereidingen voor de kerstviering - in een droom kan alles - en in de bieb werd er naar 676 tinten grijs gevraagd. Toen was het plotseling afgelopen met de flauwekul, 13 over 5, twee priemgetallen en een zee van tijd om alle andere nog te ontdekken…..     

WAT NOG

Wat nog te zeggen – deze sneeuw die vannacht viel, geheel smetteloos dichtte Lucette Oostenbroek, maar ik vind het wat weinig, ik had gehoopt op méér. Ben ook, want “de hond vindt het leuk en de mensen zijn een stuk gezelliger”. Ik voel me een kind dat zijn zin niet heeft gekregen. Het is mooi en belooft nog wat, dacht ik vannacht. Ik stond het aan te zien bij straatlantaarnlicht; sneeuw, dacht ik en zag al het heggenmusje van Johan Redant. Een heggenmusje heeft in de sneeuw getrippeld terwijl wij sliepen. Maar nu, acht uur later, zie ik daar niets van, ik hoor een specht in de verte en het krassen van een kraai. Wat nog te zeggen. Zo’n dun laagje kan lawaai niet terugdringen, geschetter niet dempen. Ik zal de stilte in mezelf moeten zoeken.

SLOOP

Het zeuren van een deur, het snikken van een raam. Wanhopig zoeken stenen steun bij elkaar. De vloek van een regenpijp, het mopperen van een toiletpot, het  protest van een uitzetijzer, het is allemaal tevergeefs. Hij gaat de container in, de school aan de Mereveldlaan. Hier maken kinderen vandaag en de komende dagen geen uitgelekte cito - toets. Hagelstenen ravotten op de gang, spelen krijgertje in de laatste lokalen, de wind jaagt ze op, de grijper heeft op hen geen vat. De school ligt al voor een flink deel plat maar nog altijd is er veel te leren. Elektriciteitsbuizen worden zichtbaar, isolatiemateriaal geeft zich bloot. Kijk jongens en meisjes, zien jullie het, hierdoor hadden we licht op donkere dagen en dáárdoor zaten we warm in de winter en zien jullie nu hoe onze muren zijn opgebouwd? En kijk eens waar het water vandaan kwam en jullie poep en pies al die tijd naar toe is gegaan. Kansen genoeg voor het geven van aanschouwelijk onderwijs zou ik zeggen, ook als straks de nieuwe school word gebouwd, en niet alleen voor bouwvakkers in de dop. Mogelijk zal zelfs de vrouw die passeert er iets van op kunnen steken. “Wordt de school afgebroken?”, vraagt ze. Zegt een stratenmaker die daar bezig is: “Nee hoor, ze krijgen nieuwe airco”.         

WÉÉR 

Wéér is er vuile was en wéér doet de wasmachine zijn werk. Wéér hebben wielrenners bekend jarenlang doping te hebben gebruikt en wéér zal er meer van hetzelfde volgen. Wéér is er een bank ingelijfd door de overheid en wéér moet de belastingbetaler daar voor opdraaien en wéér doet het praatje van de economie en het dievengilde met hun gezamenlijke god Mercurius het goed, deze regeert niet alleen aan de Middellandse Zee. Maar…. en dát is mooi nieuws, wéér hebben mijn nichtjes Alma en Meira een klas(se) overgeslagen, nu met karate. Ze hadden de witte band maar na hun eerste examen waren ze al zo goed dat ze i.p.v. één nu al twee gele slippen hebben bemachtigd! En…. wéér is Marianne Vos wereldkampioen veldrijden.Voor de zesde keer. Wéér ontroerde me de lichtheid, het gemak waarmee zij fietste en wéér zonder doping, daar durf ik mijn handen voor in het vuur te steken, en wéér zonder dollartekens in haar blik. (Ook al wordt ze gesponsord door een bank). In Louisville fietste de onschuld, daar speelde een kind in de sneeuw.       

26 januari 2013

ANDERE LIJSTER

Het is februari en de vogel laat zich horen; een dun riedeltje is het nog en het duurt maar even. Waarschijnlijk is het een andere lijster dan die van vorig jaar, of hij of zij is in een melancholieke bui, en in zichzelf gekeerd. Ik kan er nog weinig van zeggen zoals ik ook nog maar weinig kan zeggen van de andere Dichter des Vaderlands, Anne Vegter. Wel hoorde ik mezelf lachen, vanmiddag tijdens het lezen van een aantal gedichten van haar, iets dat me nog niet is overkomen tijdens het lezen van het werk van haar voorganger.“Ze heeft niet de neiging wat dan ook te verbloemen” zegt de keuzecommissie over haar, daar houd ik van. Haar wil om poëzie in te zetten als “radicaal middel tegen de dominantie van politiek - economisch taalgebruik”, klinkt strijdvaardig en als muziek in mijn oren. Hopen maar dat die wil sterk genoeg is…..Dit en de brede verspreiding van poëzie, met de nadruk op educatieve projecten, die zij voor ogen heeft, is een loffelijk streven en maakt een Dichter des Vaderlands misschien toch waardevol. Ramsey Nasr, misschien wel dé zanglijster, maar soms storend virtuoos, is opgevolgd door een andere lijster, minder lyrisch maar speels zou ik zeggen, om te lachen en maatschappijkritisch.