Uit de schuur geklapt
NOTITIES VANUIT DE SCHUUR

Met de muziek mee   10   Een tedere Schumann

Het Italiaanse “affettuoso” staat voor “lief”, “warm”, “teder”. Het pianoconcert in A mineur van Robert Schumann ( Zwickau 8 juni 1810 – Endenich 29 juli 1856) vangt aan met het allegro affettuoso met aan de piano de beeldschone Khatia Buniatishvili, het orkest is het Frankfurt Radio Symfonie Orkest, de dirigent Paavo Järvi.
Hoe lief, warm en teder is nu dat allegro? Allereerst is er het kort maar krachtige intro van orkest en solist; nieuw leven kondigt zich aan stel ik mij er bij voor. Een kind komt ter wereld! Is het gezond? Komen de eerste huilgeluidjes? Ja, die komen snel en van ver lijkt het. Het leidmotief komt via de hobo, op kousenvoeten begeleid door de hoorn - sectie. Dan neemt de piano het over. Buniatishvili speelt met gevoel. Moeder krijgt het kindje op haar buik gelegd. Het besef van het wonder dringt door, de baby wordt aangestaard, bewonderd, gekust en geknuffeld. Het orkest stemt in, voegt toe. Lief allemaal, affettuoso, maar ook emotioneel. De klarinet laat zich horen. Herbeleving (leidmotief) van het grote moment, er wordt verslag gedaan, nu eens breeduit dan weer kort in samenvatting, afwisselend triomfantelijk en ingetogen. We horen de fluit en een dialoog tussen piano en hobo.
Teder is Schumann hier, als alles en iedereen rond een nieuw leven.
Het andantino grazioso is gracieus uiteraard en schattig. De baby is een kleuter inmiddels die een dansje voor de spiegel doet, de hond een knuffel geeft en met open mond de eerste sneeuw in haar leven begroet.
Even is er weer het leidmotief en zijn we bij het prille begin. Het allegro vivace dat hier direct op volgt is de logische ontlading. Het gaat goed met het kind en dat vieren we!